Dit voelt als vakantie!

Deze uitspraak hebben we meer dan eens tijdens de lunch van onze eerste wandeltherapie-training gehoord. Het had ook zeker met de vegetarische en biologische streekprodukten te maken die we als bourgondische lunch voorgeschoteld kregen. Na een hele ochtend buiten zijn, ervaren en oefenen, werden we door het oud-klooster “Samaya”, in de lunch-watten gelegd.

Realisaties

Het feestje begon echter met de mooie verhalen van onze deelnemers tijdens de kennismaking in de ochtend. Iedereen vertelde open over zichzelf, hun motieven om deel te nemen en hun behoeften. Het werd een dag van uitwisseling van ervaringen, energie, informatie en creativiteit. Hoewel het programma best ambitieus en gevuld was, bleef iedereen actief deelnemen en bijdragen aan de oefeningen. En zoals voorspeld, niemand wilde graag weer naar binnen! De weergoden waren ons gunstig gezind en het was genieten geblazen in de mooie tuin van Samaya.
Zo ook tijdens de moeilijke oefeningen die weerstand opriepen: “Ik liep gewoon door de weerstand heen en daarna ging de oefening vanzelf”, riep iemand enthousiast uit.

Plus een diepgaande realisatie: “Ik zocht naar iets moois, maar kon niks vinden. Toen heb ik dat maar losgelaten en liet het naar me toe komen. En toen vond ik dit lelijke ding in de natuur. Maar hoe langer ik ernaar kijk hoe meer het me fascineert en triggert om het te duiden. Het is een rijkdom aan informatie. Fijn om mijn verwachting zo los te kunnen laten en te ontvangen wat er is.” De uitdrukking van de dag werd: “Ik liet het naar me toe komen”.

Ook praktische vragen

Zo liet iedereen deze eerste trainingsdag naar zich toe komen. Met nieuwsgierige openheid en veel praktische vragen. Een voorbeeld: “Wat doe je als je cliënt moet plassen en je bent midden in een bos of park? “. Afhankelijk van hoe jij je als behandelaar erbij voelt en wat je cliënt wilt, kun je vlakbij een eetgelegenheid afspreken of iemand gewoonweg in de bosjes laten plassen. Het komt bijna nooit voor, maar het is handig om voorbereid te zijn. Nog een hele relevante vraag: ” Wat doe je met de privacy? Wat als iemand moet huilen en je komt mensen tegen?”.

Ten eerste, dat blijkt in de praktijk heel soepel te gaan. Voorbijgangers lopen gewoon door en mensen zitten in hun verhaal en voelen zich veilig bij je. Ten tweede, hoe meer jij op je gemak bent als je cliënt huilt in bijzijn van anderen, hoe meer je cliënt op zijn gemak is. Ten derde, ja, er is voorbereiding nodig voor een wandeling! Ken je routes inclusief alternatieven, ga voor jezelf na in welke fase van de behandeling iemand zit en neem zakdoekjes mee. Onze ervaring is dat er meer beleving van privacy buiten is dan in een volle wachtkamer waar iedereen weet waar iedereen voor komt.

Terwijl we nog nagenieten van de gave gastspreker van dag 1 kunnen we ons alvast verheugen op de gastspreker van dag 2. Het wordt dan weer een mooie trainingsdag die de verbinding van hoofd met lichaam en van ratio met gevoel hoopt te stimuleren. We zijn zo benieuwd naar de belevingen van onze deelnemers en weer klaar voor een dag van uitwisselingen, inspiratie en vakverrijking!

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov