Dat is de eerste vraag aan de telefoon. We hebben 15 minuten ingepland om kennis te maken en kijken of we samen kunnen werken aan wat haar bezig houdt. Wetende dat de hulpvraag al in de eerste paar minuten is gesteld, staan we nog wel stil bij wat er niet goed gaat en is gegaan. 54 jaar en volledig de kluts kwijt zijn haar exacte woorden. Aan het vakjargon te horen heeft deze vrouw al een hele carrière in de psychiatrie achter de rug. Naast een succesvolle loopbaan waar ze haar ziel en zaligheid in gelegd heeft. Ze wil naar buiten. Over dromen praten en naar buiten met een therapeut.

Zonder het voorgesprek zou het niet zichtbaar zijn geweest dat mijn cliënte in een turbulente tijd zit. Zoals ze uit de auto stapt en op stevige wandelschoenen een nog stevigere pas inzet, straalt ze power uit en nog iets anders. Sensualiteit, vrouwelijkheid. Hoe zou dat zijn geweest in een kamer op een stoel? Een observatie om later op terug te komen. Op papier of beter gezegd, in haar digitale dossier en verwijsbrief zijn hier geen notities over te vinden. Wel over de opnames, medicatie, de vele 1^e, 2^e en 3^e generatie cognitieve gedragstherapie trajecten die ze keurig afgerond heeft. Ook wat lichamelijke klachten die onverklaarbaar lijken en na haar 45^e levensjaar verergerden.

Dankzij de online intake informatie die cliënte op voorhand heeft ingevuld, hebben we nu meer tijd om door te pakken naar de inhoud. Na de eerste indruk met haar gedeeld te hebben, de power en de vrouwelijke sensualiteit, zien we een ree. Op een afstand dat toestaat om haar fijne gelaatstrekken waar te nemen. We vallen stil, in beweging en spraak, en kijken gebiologeerd naar dit welbekende, maar magische wezen. We bespreken al fluisterend de mogelijkheid om rechtsaf te slaan in plaats van rechtdoor, om de ree niet weg te jagen. Zodra we dat doen, gaat het dier weer verder met eten en lopen wij rustig verder. Cliënte wekt de indruk dat daar iets gebeurd is, in die luttele 5 minuten dat we stil zijn geweest. Iets diep van binnen, wat nog naar woorden zoekt en behoefte heeft aan stilte, in beweging deze keer.

Na weer 5 minuten van stilte komt de verbale kant van de therapie op gang. Vanuit de cliënte zelf. Ze vertelt over haar verleden, de trauma’s die ruimschoots aan bod zijn gekomen in eerdere trajecten en over de overgang waar ze nu in zit. Ze vertelt over een leven van doorzetten en altijd alles aanpakken, nooit opgeven of het hoofd laten hangen. Ze vertelt dat mensen haar nu ervaren als somber of misschien zelfs depressief. Misschien toch weer medicatie, wordt voorzichtig geopperd? Niemand vraagt haar naar haar dromen en als ze dan toch voorzichtig begint te delen, weet de ander daar geen antwoord op de geven. Ze zoekt dan ook niet naar antwoorden, maar naar de juiste vragen. De juiste input om de antwoorden op te diepen vanuit haar eigen weten. Of we het daarover kunnen hebben? Geen suggesties, geen oplossingen en technieken, maar vragen en ervaringen.

De eerste vraag komt vanzelf naar voren. Wat gebeurde daar met die ree? Met een glimlach rond haar mond zegt ze: “ Die ree was een antwoord op jouw eerste vraag. De krachtige en sensuele uitstraling die ik met me meedraag, de vrouwelijkheid. Ik voelde me ten eerste gezien door die observatie van jou en daarna gezien door haar, een wild dier wat me ook observeert en blijkbaar accepteert. Zolang ik niet haar grenzen overtreed. Door me tweemaal zo onbevooroordeeld en diep gezien te hebben gevoeld, ervaar ik de vrijheid om te delen wat me bezig houd. Door de woordeloze onderhandeling met de ree over grenzen voel ik opeens heel duidelijk waar mijn grenzen beginnen en eindigen. Door haar kracht en elegantie weet ik nu hoe ik antwoord kan geven op jouw vraag. Het is levensenergie wat mijn voorkomen beïnvloedt en mijn dromen voedt. Ik was het even kwijt, het besef dat het er is, in en rondom mij. Wanneer gaan we weer wandelen?”