Vitamine G(roen)

1 Reactie

Jagen op vitamine G(roen)

 

43,5 procent. Bijna de helft van alle Nederlanders krijgt in het leven te maken met een psychische aandoening.

Op jaarbasis krijgt bijna één vijfde van alle volwassenen in Nederland een psychische stoornis.

43 procent van de Nederlandse jongeren heeft last van psychische klachten.

 

Groen is goed voor ons. Hoogleraar Agnes van den Berg, die onderzoek doet naar het effect van groen op de gezondheid, spreekt over de voordelen van vitamine G(roen). In de stad, voor opgroeiende kinderen en voor iedereen die veel stress ervaart. Groen zet aan tot bewegen, zuivert onze lucht en geeft een gevoel van geluk en welzijn. Bewegen in het groen verlaagt ons stresshormoon cortisol, verlaagt bloeddruk en verlaagt de hartslag.

 

Hoe werkt dit dan?

En hoeveel heb je ervan nodig voordat het effect heeft?

Is het beter dan andere medicijnen, therapieën en interventies?

En waar kun je het ‘krijgen’?

Bij elk nieuw middel zoeken we naar antwoorden op deze vragen en meer. Ondertussen passen mensen Vitamine G al toe en zijn er honderden succesverhalen uit de praktijk. Lang leve de doeners, de pioniers! Maar hoe krijgen we al die ‘bewijzen’ op papier? In cijfers, net als hierboven?

Het antwoord is makkelijk, wetenschappelijk onderzoek. De uitvoering vraagt meer werk, tijd en inspanning.

Op een druilerige dag in oktober kwamen via Skype 4 doeners èn onderzoekers bij elkaar. Ireen de Graaf van het Trimbos, Jan Hassink van het WUR, Oda Salomons van Rewild Yourself en Irina Poleacov van De Buitenpsychologen. Met maar 1 doel voor ogen. Wetenschappelijke bewijzen verzamelen, genereren en delen. Met elkaar en met de rest van de wereld. Missie: vitamine G op de kaart zetten als een werkzaam, effectief en waardevol middel.

 

Dit artikel is geschreven in het kader van de samenwerking van De Buitenpsychologen met het Groene Netwerk.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

 

Afscheid nemen

0 Reacties

We hebben al de nodige wandelingen achter de rug.

De winter hebben we samen buiten getrotseerd en nu, tijdens een lentedag, komt het moment voor afscheid.

Een intakewandeling, een psycho-educatiewandeling, een systeemgesprekwandeling, een vergevingswandeling, een positieve psychologiewandeling, een evaluatiewandeling en meer hebben de revue gepasseerd.

Er is rust in het hoofd, inzicht in de eigen patronen, handvatten om ermee te breken en er is het een en ander ten goede veranderd.

 

Soorten afscheid

Als therapeut ken ik meerdere manieren van afscheid nemen van mijn cliënten.
Mensen die zelf aangeven dat ze voldoende geleerd hebben en verder kunnen.

Mensen die het moeilijk vinden een traject af te sluiten terwijl we het erover eens zijn dat het goed is zo.

Mensen die beter op een plek zijn bij iemand anders en ik doorverwijs.

Mensen die afhaken. Waarvan ik soms hoor wat ze misten en soms niks meer hoor.

Het spreekt voor zich dat de eerste groep, de vogels die zelfstandig het nest uitvliegen, de meeste voldoening geeft voor mij als therapeute. Het meest licht voelt.

De vogels die een zetje nodig hebben om uit te vliegen, doen een beroep op mijn verantwoordelijkheid als behandelaar om kaders te bieden. Het is aangenaam om met iemand te blijven wandelen die graag naar je luistert en dankbaar is voor jouw aandacht en luisterend oor. Ja hoor, deze therapeut heeft ook een ego. Maar dat is een ander verhaal :).

 

Cirkel rond

Het mooie van de natuur is dat het mij scherp houdt. Net als bij de cliënt blijven onderwerpen die eerder besproken zijn ook bij mij gekoppeld aan bepaalde plekken in de natuur.
“Oh ja, bij deze boom hadden we het de vorige keer over je relatie met je moeder!”. “Hé, de vorige keer bespraken we ook al dit onderwerp op de terugweg naar je auto”.
De natuur bewaart mijn aantekeningen op een zeer sprekende en zichtbare manier.

De mensen die afhaken hebben bewust en onbewust daar hun redenen voor. Het levert altijd nuttige informatie op om wel het moeilijke gesprek aan te gaan. Om verwachtingen en teleurstellingen uit te spreken, boosheid en frustratie te tonen, je plek in te nemen in jouw traject, jouw leven.

Dit traject sluiten we gezamenlijk af. Bij de boom waar we begonnen zijn sluiten we ook af. De cirkel is rond. Ons afscheid positief. De ruimte die de therapeutische relatie in heeft genomen, is weer beschikbaar voor een andere relatie. Misschien met de natuur of met zichzelf.

Afscheid heeft ruimte nodig. En ruimte kan pas ontstaan als er afscheid is.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Handen aan het stuur

0 Reacties

Hoe vanzelfsprekend is het voor jou om in het leven beide handen aan het stuur te hebben? Of desnoods 1 hand, maar dan wel een sturende hand?

In de auto. JA.

Op de scooter, brommer, motor? JA.

Op de fiets? JA.

Toch?

Hoe zit het met je relaties? Je werk? De manier waarop je met problemen, conflicten en veranderingen omgaat?

Zit je daar nog achter het stuur?

Voordat je verder leest, daag ik je uit eerlijk antwoord op deze vragen te geven.

 

Burn-out

Vandaag wandel ik met een nieuwe cliënte. Sinds 10 maanden thuis, niet succesvol kunnen reïntegreren, veel op haar bordje.

Zij belt mij. Heeft me gevonden via internet. Naar buiten wil ze.

De zon schijnt op de hei. Voelt als een geluksmoment voor haar en voor mij.

Ze loopt snel dus ik vertraag.

Ze heeft veel meegemaakt en veel te vertellen. Dus ik luister.

Een burn-out is zelden alleen een burn-out. Vaak zijn mensen al jaren aan het overleven voordat het licht uit gaat. Zo ook mijn cliënte. Doorgaan, haar best doen, het beste ervan maken, blokken van het negatieve, incasseren, overleven, harder lopen, niet opgeven. Overgeleverd voelen aan de omstandigheden en de mensen om haar heen.

 

Besluit

Tot het niet meer kan. Tot er iets in opstand komt van binnen. “Genoeg! Nu ga ik beslissingen nemen over mijn leven!”

Vandaag is het resultaat van haar beslissing om weer aan het stuur te gaan zitten. Zij wil naar buiten met haar psycholoog en dat heeft ze geregeld. Zij wil actief vorm geven aan haar reintegratie. Het is nu tijd voor herstel en ontwikkeling. De tijd van overleven en blokken is voorbij.

Best spannend zo achter het stuur. Als ze verkeerd rijdt, heeft ze het zelf gedaan. Ze moet op tijd stoppen en bijtanken, ze kiest er zelf voor wie mee mag rijden en wie niet. En die kofferbak is open. Alle bagage die uit zicht was ligt nu open en bloot. Zij kiest wat nog mee mag reizen en wat opgeruimd en losgelaten mag worden.

Best een verantwoordelijkheid. Maar wat een vrijheid!

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Priming natuurlijk!

2 Reacties

Even een flauwe vraag. Doe jij aan priming?

Even een betweterig antwoord. Ja, dat doe jij.

Ik ook. En alle levende wezens op aarde.

Priming: heighten the cognitive accessibility of thoughts about an item.

Simpel vertaald kun je priming als een voorbereiding zien om mensen vatbaar te maken voor jouw boodschap. Wat primer dus doet voor verf: het zorgt voor een betere hechting aan de ondergrond die je geschilderd wilt hebben.

 

Meer bewegen

Stel jij wilt dat jouw cliënt met depressie meer gaat bewegen. Dan zou je kunnen beginnen met een verhaal over de voordelen van bewegen. Of vertellen hoe mooi het bos er vanochtend uitzag tijdens je ochtendwandeling. Dan heb je al onbewust de cliënt geprimed. Gedachten aan buiten en bewegen zijn cognitief bereikbaarder geworden.

Andersom werkt het ook.

Je gaat naar een congres over EMDR. Je hebt je ingeschreven en je hebt de informatie over de dag gelezen.

Je neemt een cliënt over van een collega en leest het dossier van tevoren. Daarin staat het woord borderline. Alle kennis en gedachten over borderline die jij bezit, worden daarmee geactiveerd.

Priming!

We doen en ondergaan het ook in onze privé situatie.

Stel je wilt graag naar de zon, maar je partner heeft geen zin. Je herinnert hem of haar aan de vorige zonvakantie. Je praat over warmte, een andere omgeving verkennen, even niks hoeven. Lekker.

Je krijgt een folder met de nieuwste aanbiedingen bij de Albert Heijn. Je ziet een reclame over die Dacia Duster die toch wel erg voordelig is. Je ziet bij de huisarts een brochure over vitamine D tekort.

Priming everywhere.

 

Wandeltherapie

Wat heeft dit nu te maken met natuur en De Buitenpsychologen?

Daar kom ik nu op.

Op onze site staat wandeltherapie. Met groene plaatjes en al. Eerste priming-ronde.

We vertellen bij aanmelding dat we in en met de natuur werken. Tweede ronde.

De intake vindt buiten plaats. 3 maal is scheepsrecht.

En wat hebben mensen hieraan?

Mensen kiezen bewust voor ons. Dat is de eerste stap richting activatie en de natuur.

De eerste wandeling met ons bevestigt de initiële priming.

Een eerste inzicht, indruk of ervaring buiten in de natuur volgt.

Bewust of onbewust is de cognitieve weg naar natuur, wandelen en bewegen geopend.

Ben je dan klaar?

Soms wel. Mensen krijgen snel toegang tot eigen gezonde mechanismen onder het lopen en wandelen!

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

 

Vergeven

1 Reactie

Ruimte

Vergeven is makkelijk. En vergeven is moeilijk. Dat was vaak de conclusie van cliënten die ik in mijn behandelkamer zag. Moeilijk om ermee te beginnen en ermee door te gaan. Maar zodra het kwartje gevallen was en men de ruimte voelde dat het met zich meebracht, was het eigenlijk heel makkelijk. En logisch.

Tijdens het wandelen met cliënten komt vaak zo een moment voorbij.

Waarop ik denk: “Wat zou ik je die ruimte gunnen!”.

En dan stel ik maar de vraag. “Heb je jezelf/je partner/je vader/je moeder/je oom enzovoort eigenlijk wel vergeven voor wat er gebeurd is?”. Het antwoord is altijd emotioneel beladen. Ook als die cognitief weggepraat wordt.

Men wordt verdrietig, boos, stil, gespannen, praterig of onzeker als het over vergeven gaat. Vergeven en vergeten of goedkeuren worden door elkaar heen gehaald. Het onderzoeken van iemand zijn denkkader rondom vergeven is nog maar een begin. Daarna pas dalen we af in de wereld van de emoties die vast zijn komen te zitten in de loop der jaren.

 

Opruimen

Maar soms weet iemand precies wat haar te doen staat. Het woord vergeven is slechts een trigger voor het proces wat in de startblokken staat. Źo iemand heb ik de afgelopen maanden mogen begeleiden. Ze reageerde nog wel boos en ongelovig toen ik vroeg of ze haar vader kon vergeven. Maar wist zeker dat het tijd was. Tijd om op te ruimen.

Ik vroeg haar een brief te schrijven aan haar vader. Hem daarin alles laten weten wat ze aan hem had beleefd en had gemist. Geen censuur, geen sweet-talk. Als de brief af was, mocht ze het meenemen naar onze sessies buiten.
En dat deed ze.
We zochten een boom uit die haar aan haar vader deed denken. Een grote eik aan de rand van het bos.
Na een korte ademhalingsoefening om te gronden begon ze de brief aan haar vader voor te lezen. Er kwamen boosheid, verdriet en smeekbedes uit. Liefde, respect en begrip. Cliënte veranderde in haar toon langzaam van een klein boos en bang meisje in een sterke en liefdevolle vrouw. En toen was de brief voorgelezen. De emoties geuit. De natuur om ons heen stil.

 

Vrede

We sloten af met een korte mindfulness oefening. Nog even in het lichaam blijven, bij het gevoel, voordat we weer de cognitie indoken. Met de rug naar de grote eik en ons gezicht in de zon, evalueerden we de oefening. Of beter gezegd life event. Cliënte had vrede gesloten. Niet met haar vader, maar met haar eigen kleine meisje. Ze had haar een stem gegeven en ondersteund. Dat hoefde haar vader niet meer te doen. Ze was vrij.

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Ouder 3.0

1 Reactie

Nieuwetijdskinderen, ADHD, hoog sensitiviteit, excellente klassen, leerlingen en scholen. Zomaar een greep uit de kreten waar je als ouder mee te maken krijgt. Het gemiddelde kind bestaat bijna niet meer.

Of hij ooit bestaan heeft laat ik maar in het midden. Het kind 3.0 is in ieder geval overal gesignaleerd.

Hoe zit het met de ouder 3.0?

 

Kwetsbaar

Veel van mijn buiten-gesprekken gaan uiteindelijk over de kinderen van mijn cliënten. Zodra ze zichzelf beter voelen en veranderingen in hun leven gaan doorvoeren, komt het thuisfront meer op de voorgrond te staan.

Vaak is de vraag hoe iemand beter voor zichzelf kan zorgen en tegelijkertijd een goede moeder of vader is en blijft. En hoe de eigen lessen doorgegeven kunnen worden aan de kids. Zodat zij niet zo hoeven te struggelen als hun ouders.

De vraag die ik altijd stel is: ” Wat voor moeder of vader had je willen zijn?”. En daar volgt vaak een emotioneel antwoord op.

Voorbij de rationalisaties (ik doe het volgens mij wel goed, want mijn kinderen gaan lekker), de vergelijkingen (ik ben een betere ouder dan dat ik heb gekend of mijn ouders waren zo goed daar kan ik niet aan tippen) en de voornemens (ik probeer ze meer van dit of dat mee te geven) komt de kwetsbaarheid aan bod. Er is niks kwetsbaarder dan een ouder zijn.

 

Natuur

Ik was voor de zwangerschap een belezen en wetenschappelijk georiënteerde moeder in spé. Niks liep volgens de theorieën en kennis die ik tot me had genomen en daarmee begon mijn zoektocht naar wat voor moeder ik kon zijn. Want de moeder die ik had willen zijn was ik niet. En alle boeken over het kind 3.0 konden die ideale ouder niet van me maken. In gesprekken met moeders kwam ik veel goedbedoelde oplossingen tegen, maar het ging nooit over de moeder die men had willen zijn. En vaak niet was.

Sinds ik het grootste gedeelte van de dag buiten en in de natuur ben kreeg ik mijn antwoorden. Ik had een altijd zachte, altijd serene, altijd rustige en begripvolle moeder willen zijn. Nooit boos, nooit ongeduldig, nooit gestrest en nooit onredelijk. De natuur liet me zien dat er een harde en vernietigende kracht in haar huist. En een tedere, accepterende, geduldige en liefdevolle kracht. Die moeiteloos in elkaar overgaan en elkaar aanvullen.

 

Inzicht

Al wandelend met mijn cliënten zagen we de stormschade, sneeuwschade en de impact van de droogte. We zagen het leven wat in de afgebroken stammen gewoon doorging in de vorm van insecten, paddestoelen en planten. De hei die na de regen toch weer groen en paars kleurde. Nu in de herfst, laten de meeste bomen in volledige overgave hun bladeren los en keren zich naar binnen voor de winter. Ze zien er dood uit, maar zijn het niet. Ze zijn in rust.

Ik liet dit inzicht een keer vallen tijdens een gesprek met een dierbare vriendin. Dat ik geen modelmoeder ben, maar meer een natuurmoeder. En ze verraste me. ” Natuurlijk, jij bent een leeuwenmoeder! Dat wist ik allang”.

Een leeuwenmoeder…en een ouder 3.0″

Wat voor ouder ben jij? En wat heeft de natuur jou daarin te leren?

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Verandering van het seizoen

 

Na een snikhete zomer startte september met onweer en wolkbreuken. Wandelingen met petjes, hoedjes, zonnebrand, veel water en sandalen maakten plaats voor regenkleding, paraplu’s, springen over grote plassen regenwater en regenbogen spotten.

Samen met mijn cliënten heb ik de natuur zien veranderen van droog en bruin naar vochtig groene en frisse vegetatie. De loomheid die in de lucht hing en afgedwongen werd door de hitte is omgebogen naar alert en met een stevige pas door de regen stappen.

Een ” werk aan de winkel” gevoel kleurt de wandelingen.

Natuurprocessen

Het sluit mooi aan bij de klussen die natuurmensen zoals boeren/telers/tuinders voor de boeg hebben. Van het oogsten van het laatste fruit en groenten tot het voorbereiden van de grond voor de winter. Voordat de kou alle groeiprocessen stil legt tot het voorjaar weer komt.

Op de hei zijn de reekalfjes alweer groter geworden en komen boven het hogere struikgewas uit. De nieuwe/jonge hooglanders die er grazen zijn alweer gewend aan de mensen die om ze heen bewegen op de fiets, step, te voet of te paard.
Tranen

De meeste gesprekken op de hei gaan nu over opruimen, ordenen en een plek geven.

Van oud zeer naar nieuw geleerde inzichten, van relaties naar keuzes maken en wensen uitspreken. In de regen worden makkelijker tranen vergoten is me opgevallen. Met alle eikels en kastanjes die op de grond liggen wordt sneller ons verzamelreflex aangewakkerd. Zowel de stekelige jasjes van de kastanjes als de gladde bruine huid prikkelen de zintuigen en maken abstracte onderwerpen zo toegankelijk. Praten over ons ego met als symbool de omhulsel van de kastanjes en over de ziel/hart/kern als de aardse en ronde kastanje zelf gaat zo makkelijk. Het is immers tastbaar.
Zichtbaar

Dat is één van de vele dierbare eigenschappen van de natuur. Het is tastbaar. Alles is met elkaar verbonden, alles heeft invloed op elkaar en het is zichtbaar en simpel. Geen dubbele bodems, angsten, schaamte of wraak. Het ontvangt wat er is en doet er zijn voordeel mee. Zo heeft de natuur de hitte verwerkt en nu verwerkt het de regen. Zichtbaar.

De kwetsbaarheid ervan is zichtbaar en de veerkracht evenzo.

Een fijne nazomer en een fijn begin van de herfst!  Vergeet niet dat we allemaal natuur zijn…

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Dit voelt als vakantie!

Deze uitspraak hebben we meer dan eens tijdens de lunch van onze eerste wandeltherapie-training gehoord. Het had ook zeker met de vegetarische en biologische streekprodukten te maken die we als bourgondische lunch voorgeschoteld kregen. Na een hele ochtend buiten zijn, ervaren en oefenen, werden we door het oud-klooster “Samaya”, in de lunch-watten gelegd.

Realisaties

Het feestje begon echter met de mooie verhalen van onze deelnemers tijdens de kennismaking in de ochtend. Iedereen vertelde open over zichzelf, hun motieven om deel te nemen en hun behoeften. Het werd een dag van uitwisseling van ervaringen, energie, informatie en creativiteit. Hoewel het programma best ambitieus en gevuld was, bleef iedereen actief deelnemen en bijdragen aan de oefeningen. En zoals voorspeld, niemand wilde graag weer naar binnen! De weergoden waren ons gunstig gezind en het was genieten geblazen in de mooie tuin van Samaya.
Zo ook tijdens de moeilijke oefeningen die weerstand opriepen: “Ik liep gewoon door de weerstand heen en daarna ging de oefening vanzelf”, riep iemand enthousiast uit.

Plus een diepgaande realisatie: “Ik zocht naar iets moois, maar kon niks vinden. Toen heb ik dat maar losgelaten en liet het naar me toe komen. En toen vond ik dit lelijke ding in de natuur. Maar hoe langer ik ernaar kijk hoe meer het me fascineert en triggert om het te duiden. Het is een rijkdom aan informatie. Fijn om mijn verwachting zo los te kunnen laten en te ontvangen wat er is.” De uitdrukking van de dag werd: “Ik liet het naar me toe komen”.

Ook praktische vragen

Zo liet iedereen deze eerste trainingsdag naar zich toe komen. Met nieuwsgierige openheid en veel praktische vragen. Een voorbeeld: “Wat doe je als je cliënt moet plassen en je bent midden in een bos of park? “. Afhankelijk van hoe jij je als behandelaar erbij voelt en wat je cliënt wilt, kun je vlakbij een eetgelegenheid afspreken of iemand gewoonweg in de bosjes laten plassen. Het komt bijna nooit voor, maar het is handig om voorbereid te zijn. Nog een hele relevante vraag: ” Wat doe je met de privacy? Wat als iemand moet huilen en je komt mensen tegen?”.

Ten eerste, dat blijkt in de praktijk heel soepel te gaan. Voorbijgangers lopen gewoon door en mensen zitten in hun verhaal en voelen zich veilig bij je. Ten tweede, hoe meer jij op je gemak bent als je cliënt huilt in bijzijn van anderen, hoe meer je cliënt op zijn gemak is. Ten derde, ja, er is voorbereiding nodig voor een wandeling! Ken je routes inclusief alternatieven, ga voor jezelf na in welke fase van de behandeling iemand zit en neem zakdoekjes mee. Onze ervaring is dat er meer beleving van privacy buiten is dan in een volle wachtkamer waar iedereen weet waar iedereen voor komt.

Terwijl we nog nagenieten van de gave gastspreker van dag 1 kunnen we ons alvast verheugen op de gastspreker van dag 2. Het wordt dan weer een mooie trainingsdag die de verbinding van hoofd met lichaam en van ratio met gevoel hoopt te stimuleren. We zijn zo benieuwd naar de belevingen van onze deelnemers en weer klaar voor een dag van uitwisselingen, inspiratie en vakverrijking!

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

De Natuur als co-therapeut

 

“Tijdens dit traject met jou heb ik geleerd dat ik een keuze heb”.

Zo sloten we vandaag een traject van 6 wandelingen en 2 binnen sessies af.  “Het leven doet, mensen doen, dingen gebeuren. En ik kan kiezen wat mijn reactie daarop is. Het stuur in handen nemen en sturen. Ik weet dat het me niet altijd gaat lukken, maar ik weet wat me te doen staat”.

 

Hulpvraag

Soms is de hulpvraag van mensen pijnlijk en complex. Dan zitten er veel hobbels tussen het willen veranderen en loslaten van het oude en het gewend zijn aan vertrouwde automatische patronen. Mijn rol wisselt dan tussen een luisterend oor zijn, erkennen van het ervaren leed en samen zoeken naar de motivatie die nodig is voor werkelijk actief in therapie te geraken.

Soms zijn mensen helemaal klaar voor de verandering die nodig is. De hobbels die er zijn worden zelfstandig genomen. De aangereikte informatie wordt gretig opgenomen en eigen gemaakt. Mijn rol is dan meer reflecterend, confronterend en faciliterend.

 

De natuur

Dit zal voor elke behandelaar herkenbaar zijn denk ik. Maar wat is de rol van mijn co-therapeut, de natuur? Met een menselijke therapeut overleg je verbaal. Je hanteert wellicht dezelfde professionele denkkaders en gelooft in dezelfde interventies of niet. Je hebt een klik met elkaar of niet. Er komt een hoop denken, theorie en meningen bij kijken.

Dat werkt op de hei toch wel anders. De ene keer werk ik samen met een verregende en drassige heide. En de andere keer met een zonovergoten bevroren omgeving. Natuurlijk ben ik blijer met meer zon, maar de klik is er altijd. En discussiëren over het behandelplan of de juiste interventie is er niet bij. De natuur om ons heen is. Punt. Het heeft geen mening over ons of zichzelf, het maakt zich geen zorgen over mijn cliënt, hoeft geen administratie bij te houden en heeft een logische, consequente en terugkerende cyclus. In de winter is het stil, in het voorjaar een groei-explosie, in de zomer zinderend en loom en in de herfst winderig en vol oud blad.

 

Inspirerende collega

Het is een relaxte en inspirerende collega eigenlijk. En een hulpverlener. Dat vond mijn cliënt van vandaag ook.

Na een korte stiltewandeling waarin hij spullen verzamelde, stopten we op een beschutte plek voor een natuurwerk. Binnen de kortste keren had hij zijn leven vormgegeven met behulp van takken, stenen, dennenappels en aarde. De hele heide werd meegenomen in zijn beleving. Ik werd meegenomen in een verhaal over thuis zijn in het eigen huis en gezin, de tijd nemen om in de natuur te zijn en over standvastig en geaard staan in het leven. Zoals de grote witte kei die we tegenkwamen en niet mee konden slepen…

 

Er was overzicht. Acceptatie van hoe het is geweest en hoe het nu is. En een gevoel van keuzevrijheid. Zoals hij op de heide alles mocht kiezen om zijn leven mee vorm te geven, maar zich wel aan de natuurwetten te houden had. Denk aan een zware kei, maar ook de vorm van takken en ander biologisch materiaal die al bepaald is. Hij besefte dat hij zich niet druk hoefde te maken daarover, want daar hebben we geen controle over in het leven. Hij voelde wel de keuze om het te rangschikken zoals het voor hem het beste was op dat moment.

 

Ben jij eraan toe om de natuur als jouw (co)-therapeut te ontmoeten? Om eens vanuit een andere kader naar jezelf of je cliënten te kijken?

 

Wij horen het graag!

 

 

 

 

 

 

Onverwachte hulp

Weet jij nog wat de geur van ijs en ijzel is? Heb je onlangs nog bewust de warmte van de winterzon op je broek waargenomen? Vol ontzag naar een bevroren bos of heide gekeken? En tegelijkertijd een specht aan het werk gehoord ergens ver boven je hoofd?

Winterversie
Twee weken terug, mochten de wandelingen plaatsvinden in een bevroren landschap. Meestal met een warm zonnetje. We hebben ons vergaapt aan de schittering van de heide, overdekt met ontelbare tijdelijke diamantjes van ijs. Unaniem besloten dat we de zonnige route gingen lopen om zoveel mogelijk licht en warmte op te zuigen. En de winterversie van de eerder beschreven zintuigenwandeling veelvuldig gedaan. Want dan arriveer je echt, ben je echt waar je lichaam ook is.

Als Buitenpsycholoog ontmoet ik zoveel mooie mensen. Ze weten eigenlijk wel waar de schoen wringt en vaak ook nog wat ze zouden moeten doen en laten. En anders komen we daar samen achter. Maar dan? Hoe zet je cognitief weten om in fysiek, psychisch en zelfs spiritueel weten? Oftewel, hoe zet je weten om in voelen, waarnemen en doen? Zodat het goed en kloppend voelt en de moeite waard is om al je oude disfunctionele, maar o zo vertrouwde patronen overboord te gooien.

Natuurwerk
Dan moet je het ervaren! Zodoende kwamen een cliënte, Mirjam, en ik tot het maken van een natuurwerk/schilderij. Na een korte wandeling in stilte waarbij zij de opdracht had om iets wat haar aantrok mee te nemen voor haar natuurwerk. We gingen in het zonnetje zitten en zij legde me uit wat haar meegenomen groene tak voor haar betekende. Al pratend en onderzoekend werd er nog een droge tak bijgepakt en een dennenappel. We bleven hangen bij haar droge tak. Daar zat iets vast, emotioneel gesproken dan. Waar de groene tak stond voor verbinding met anderen, levenskracht en samenzijn als onderdeel van het grote geheel, werd de droge tak speciaal gemaakt en voelde kwetsbaar voor Mirjam. Het kon namelijk stuk en was ingewikkeld opgebouwd.

Hondje
We waren zo gefocust op het ingewikkelde verhaal over de droge tak dat we het kleine vriendelijke hondje niet zagen. Pas toen hij een stuk van die tak afbeet, ons trots aankeek, het weggooide en weer terugrende naar zijn baasje, ontwaakten we. Letterlijk. “Zo, dat is ook weer opgelost!” zei Mirjam, voordat we in lachen uitbarsten. De tranen van frustratie en gemis maakten plaats voor tranen van opluchting. Ja, dat was het! Door zichzelf als onderdeel van het geheel te zien, tak nummer 1, kon ook die liefdesrelatie opgenomen worden in het geheel van relaties. Minder isolatie, minder eenzaamheid en minder ingewikkeld.

Relaties
Hoezo is een liefdesrelatie anders dan andere relaties? Waarom moet er zoveel druk op staan? Je hangt je hele levensgeluk toch ook niet aan een vriendschap? Of verwacht dat een vriend of vriendin je ALLES kan geven wat je nodig hebt? Mag het ook luchtig blijven? Meegroeien met jou? Of juist losgelaten worden als het niet meer meegroeit…

Ik nam afscheid van een paar stralende ogen bij de ingang van de heide. Dank je wel hondje voor je interventie! Zo weet je nooit wat er kan gebeuren in de natuur. Het is net zo dynamisch en eigen als het leven zelf. Het leven als stromend geheel en niet als gefragmenteerde delen van een statische en niet passende puzzel. En deze sessie met wat extra hulp van de natuur!

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov