Desillusie omzetten in daadkracht

We lopen met zijn drieën op de hei. Mijn cliënt durft niet alleen de deur uit, zijn partner is nu ook mee. Stil loopt hij mee en geeft antwoord als ik naar aanvullingen zoek in het verhaal van cliënt. We hebben alle seizoenen in 1 maand gehad, van regen en kou tot warme zonnestralen en stormachtige wind.

De hulpvraag is geenszins relationeel, toch komt heel veel belangrijke informatie uit onze wandelingen samen. Tijdens de kennismaking aan de telefoon klinkt mijn cliënt als een dood vogeltje. Om maar in natuurtermen te blijven. Dat blijkt buiten heel anders uit te pakken.

Hij is al een aantal jaar fors depressief, maar reageert heel slecht op antidepressiva dus kan geen verlichting vinden in medicamenteuze ondersteuning. De therapieën in het Engels slaan voor hem ook elke keer de plank mis. Dan maar proberen in zijn eigen taal, bij mij. Dit soort trajecten, waarbij de verwachtingen extra hoog zijn, omdat doorverwijzen bijna geen optie is, brengen meer druk met zich mee. Door buiten te lopen met deze cliënten blijft die druk draaglijk en het helpt om volledig aanwezig zijn bij de soms uitzichtloze situaties die mensen beschrijven.

Terug naar de indruk van een dood vogeltje aan de telefoon en de power die op de hei ontketend werd. Dit koppel is 3 jaar terug samen naar Nederland gekomen om een nieuw bestaan op te bouwen. Na een zeer traumatisch verleden aan beide kanten, veel verloren dromen en afstand tot de kinderen, dachten ze met hard werken een waardig leven op te bouwen hier. Dat bleek een illusie, Na drie jaar zitten ze nog steeds vast in een cirkel van uitbuiting op de arbeidsmarkt zonder vaste contracten, geen eigen (huur)huis en schokkende arbeidsvoorwaarden.

Mijn cliënt is een selfmade musicus, kan meerdere instrumenten spelen en prachtig zingen. Muziek is zijn leven, maar hij heeft nooit kunnen profiteren van een goede opleiding en daarmee een goede baan in de muziek. Hij leest ook veel en heeft een ontwikkelde manier van denken met veel reflectie en rake analyses. Na 30 jaar rotbaantjes en weinig passend toekomstperspectief is er iets geknapt bij hem. Al luisterend naar hem lijkt het allemaal zo zinloos en uitzichtloos. Op het eerste gezicht.

Tijdens de derde wandeling begint een kanteling plaats te vinden. Cliënt komt in actie, bepaalt de route, nodigt zijn partner uit tot deelname aan het gesprek en laat een strijdbare en stevige kant zien. Ten aanzien van zijn huidige werk, ten aanzien van zijn angsten en ten aanzien van zijn partner. Opeens zijn toekomstplannen gesmeed die hem onafhankelijk maken van zijn huidige werkgever, worden angstgedachten openlijk van de hand gedaan en bespreekt hij in mijn bijzijn thema’s met zijn partner die lang zijn blijven liggen. We hoeven niet meer wekelijks of tweewekelijks af te spreken, 4 weken heeft hij nodig om zijn plannen uit te voeren. Ok.

Hebben we nu heel veel opdrachten gedaan buiten? Keihard protocollen doorgenomen? Al pratende zijn er gedachten experimenten langsgekomen, na elke sessie is een kleine stap afgesproken, geheel naar oplossingsgerichte traditie, maar de trukendoos is alleen op een kiertje gegaan. Bij navraag wat hem nu in beweging heeft gekregen keek hij verbaasd. De natuur natuurlijk! Erkenning van de kant van de therapeut, gehoord worden en geheel begrepen in de eigen taal waren heel fijn. Maar de stappen buiten gezet, zijn van binnen bij hem door gaan lopen. Letterlijk vertaald. De natuur raakt niet gedesillusioneerd, maar doet het met wat er is. Elke dag weer. En dat gaat hij ook doen.

Door Irina Poleacov geschreven voor De Buitenpsychologen