Dit is mijn boom, dit ben ik.

Zware thema’s
De vorige keer hebben we de wandeling moeten afzeggen. Het stormde en de takken vlogen ons om de oren.
Vandaag konden we de beloofde heidewandeling maken.

“Wat is het hier mooi! Zo puur en rauw!”. Zo begon ons gesprek.
De vorige keer hadden we een intake binnen gedaan en de thema’s die op tafel kwamen waren niet licht. Vandaag zouden we dat gewicht mee de heide op nemen. Maar er leek al een gewicht van mijn cliënte (Mieke) af te vallen zodra we begonnen met lopen. Terwijl we onze weg zochten tussen de mest van de hooglanders en boomwortels liepen we de mistige hei op.

We bespraken de gemaakte afspraken. Een slaapritueel ontwikkelen. Zoals veel mensen met burn-out was de slaap van Mieke niet meer wat het moest zijn. In de ochtend 1 taak en in de middag 1 taak uitvoeren. Maximaal. Boodschappen doen op de rustige tijden om minder overprikkeld te raken. En als ze een klusje deed, na 45 minuten een pauze van 15 minuten nemen. Of ze nu klaar was of niet.

 

Stem
Het was Mieke gelukt om beter te slapen. Ze merkte dat als ze naar bed ging zodra ze een beetje vermoeidheid voelde om 21.30, ze beter kon slapen dan als ze het rekte tot 23.30.

Grote winst. Pauze nemen en niet gelijk alle energie opmaken zodra ze het voelde bleek lastiger. Er was een stem die zei: ” Wat nou rust, werken moet je!”. Lui zijn was absoluut verboden en werd gelinkt aan rust nemen of rustig aan doen. Ik vroeg haar van wie die stem was. “Mijn vader”, was het aangeslagen antwoord.

 

Mijn boom
Er kwam veel verdriet vrij. We liepen en zij huilde. Totdat ze plotseling stopte en naar een boom wees: “Dat ben ik, dat is mijn boom”.

Nog meer gewicht viel van haar af. We spraken over de boom en niet meer over haar problemen.
“Die dode takken onderaan, dat zijn de zware dingen uit mijn leven. Ik heb ze niet meer nodig. Ik ben verder gegroeid. Kijk hoe mooi de boom verder gegroeid is. En zie je hoe vroeg de boom takken heeft ontwikkeld?. Al toen de stam nog klein was. Zo ben ik ook al heel jong volwassen geworden. Ik ben mijn eigen wegen in het leven gelopen”.

Ik vroeg Mieke naar haar verdriet. Waar was die gebleven? Het was er nog wel, maar het voelde minder pijnlijk. Ze liet het in die takken op de heide. De natuur wist er wel raad mee.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov