State of Mind (gastblog)

Deze keer een gastblog van Sophie! Lees hoe zij wandeltherapie zelf ervaart..

Hoofd draait overuren
Wandeltherapie is voor mij altijd erg welkom als activiteit. Of ik nou moe of energiek ben, het geeft me iedere keer wel iets om op de hei te zijn en wat meer één te worden met de omgeving.
Vandaag is het bij uitstek een goed moment om te gaan wandelen, omdat ik mijn geest de afgelopen week behoorlijk heb uitgeput met piekeren. Samen lopen we over de hei in een rustig tempo. Het is niet zo koud, geen harde wind, alleen wat mist – een vredige setting. Mijn hoofd heeft de voorgaande dagen overuren gedraaid omdat ik met mijn gedachten probeerde te anticiperen op de toekomst. Door allerlei mogelijke scenario’s na te gaan die ik kon verwachten, creëerde ik voor mezelf de illusie dat ik de boel meer onder controle had. Maar ik werd eigenlijk juist doodmoe van deze hersenspinsels en heb nu enorm behoefte aan rust, zelfliefde en luchtigheid.

Kudde hooglanders
We bespreken hoe ik soms terugverlang naar mijn kindertijd vanwege de speelsheid, de onschuld, het dromen en luchtigheid. Mijn moeder herinnerde me laatst nog aan de tijd dat ik als kind achterop de fiets hardop allerlei zelf verzonnen liedjes zong, zonder enkele schaamte. Mijn vader herinnert zich vooral hoe ik door de tuin kon dansen en zingen met een sarong om mijn schouders als cape.. Ik was geen angstig of al te serieus kind. Wel zat ik veel in mijn eigen wereld, die speels en dromerig was. Vandaag de dag zit ik nog steeds veel in mijn eigen wereld, maar dat gaat soms ook gepaard met veel serieusheid en angst. Inmiddels weet ik heel goed dat piekeren me niet verder helpt, maar soms lukt het me niet om uit mijn hoofd te komen.
Tijdens dit gesprek lopen we tegen een kudde Schotse Hooglanders aan die ons het pad versperren.
We blijven even staan om ze te bekijken en Irina wijst me erop hoe aards ze zijn. Ze leven op en van de aarde en dat maakt indruk op me. Het is een kleine kudde die staat te grazen – autonoom (op afstand van elkaar), maar toch duidelijk samen in een groep. De uitstraling van deze dieren is het absolute tegenwicht van mijn state of mind; in het leven staan vanuit mijn hoofd, waar zij duidelijk in het lichaam zitten en aan het léven zijn. Ze staan te grazen en te ‘zijn’ in alle rust en het lijkt alsof niets hen op de kast zou kunnen krijgen. Het confronteert me met mijn manier van leven; dat ik eigenlijk weinig bezig ben met ‘zijn’ in het hier en nu. Maar wat zou ik graag de rust ervaren die de kudde uitstraalt.

Wat een vrijheid!
We lopen verder en bespreken hoe ik meer in het hier en nu kan zijn. Een mogelijke situatie geeft me onrust in mijn buik en hoofd en ik vind het moeilijk om dat uit mijn gedachten te krijgen – ook al weet ik met mijn verstand al wel dat mijn stress reactie niet nodig is. We doen samen een meditatie om te aarden van een minuut of 4 waarbij ik alles waarneem om me heen. Hoe mijn voeten de grond raken, welke kleuren de omgeving heeft, de geuren die op me af komen, wat de hei me nu biedt. Ik adem een paar keer goed in en uit. Vervolgens stelt Irina me dezelfde situatie voor en ik krijg zowaar geen stress reactie. Mijn reactie is nu simpelweg; als zich dat voordoet, dan ga ik toch gewoon weg? Terwijl ik het zeg krijg ik een grote glimlach op mijn gezicht, waarna ik meteen vervolg met ‘maar zo makkelijk kan het toch niet zijn??’. Wel dus. Mijn hoofd (ego) is gepikeerd, maar ik jubel – wat een vrijheid.. wat een rust!
Waar de discussie zich eerst alleen in mijn hoofd afspeelde, doet mijn lichaam nu ook mee – en dat scheelt alles. Natuurlijk betekent deze ervaring ook weer niet dat mijn hele leven nu voorgoed veranderd is, ik ben heus niet van al mijn ongunstige gedachten af. Maar ik heb wel een tool gebruikt die me in de toekomst kan helpen om meer te aarden als ik vastzit in mijn hoofd.

Leren vertrouwen
Tot slot geef ik aan te worstelen met het loslaten van mijn hoofd (gedachten) als algemeen houvast in het leven. Alle psychologische kennis, analyses en relativerende gedachten waren tot nu toe mijn hek waar ik me aan vast kon houden als het wat harder ging waaien in mijn leven. Nu ik al een tijdje in een proces zit waarin ik mijn hoofd als houvast loslaat en meer op mijn lichaam en gevoel mag vertrouwen, stuit ik af en toe nog op angst. Als er iets gebeurt in mijn leven wat me raakt ben ik namelijk gewend om daar een grondige analyse op los te laten en op basis daarvan doorleef ik mijn houding ten opzichte van deze gebeurtenis. Maar dat kost veel energie en je kunt daarnaast ook vaak een speelbal worden van je gedachten, aangezien deze niet ‘waar’ zijn en ook per dag weer kunnen verschillen.
Op mijn gevoel vertrouwen en meebewegen met de stroom van het leven is eng, maar geeft wel veel meer rust. Het vergt vooral vertrouwen. Vertrouwen in het leven, vertrouwen in mezelf, vertrouwen in het universum, vertrouwen in het hier en nu.

We eindigen onze wandeling bij het beginpunt en daar komen we weer een Schotse Hooglander tegen. Maar deze is alleen en bevindt zich op een kruispunt waar veel wandelaars en fietsers langskomen, naar mijn idee geen veilige plek om te grazen. Het dier lijkt zich echter helemaal niet druk te maken om de omgeving. Logisch eigenlijk, bedenk ik me, want de wandelaars en fietsers vormen geen gevaar.
Zo wil ik ook zijn. Oh wat zou ik graag net als die relaxte Schotse Hooglander zijn, heerlijk!
De behoefte om het dier te benaderen en te ontdekken wat er dan gebeurd komt in me naar boven, graag zou ik contact met hem of haar maken. Irina vindt dat helemaal geen aanlokkelijk idee en we lachen even om het verschil in onze behoeften.

Wat het leuke is van een wandeling op de hei, is dat de onderwerpen die we bespreken altijd in levende vormen voorbij komen, mits je goed kijkt. We hadden niet stil hoeven staan bij de Schotse Hooglanders. Maar door dat wel te doen zag ik dat mijn behoefte aan rust, kracht en geaardheid tastbaar voor me stond.
Bijzonder toch?

De Buitenpsychologen 2018/gastblog Sophie