Nieuw avontuur met een bekend vlammetje in de buik

Na ruim 4 jaar zie ik haar weer. Jong, talentvol en veel te vroeg volwassen moeten worden. Nu depressief en wanhopig.

Na onze laatste sessie in 2017 heeft ze de wereld rondgereisd, is neergestreken op Madagascar en heeft daar antwoorden gevonden op existentiële vragen. Wie ben ik, wat doet mijn vlam branden en waar hoor ik thuis? Antwoorden waar de meeste mensen hun hele leven naar op zoek zijn en vaak laat ontdekken dat ze niet te vinden zijn in carrières, gezinnen, geld of eigendom.

Werken voor een goed doel, leven met en in de natuur en zichzelf overtreffen in kunnen en durven. Verder volwassen worden door positieve en bekrachtigende ervaringen in plaats van verlies en overleving. Allemaal in the pocket, voordat een bekende virus haar terug naar Nederland bracht.

Liefdevol ontvangen door haar netwerk thuis kan ze een jaar later nog steeds niet aarden hier. Maar terug kan ze ook niet meer vanwege de maatregelen daar. Haar ankerpunt van zingeving en geluk op Madagascar van de afgelopen jaren is langzaam een molensteen aan het worden. Ze kan alleen maar aan terugkeren denken en stelt het leven even uit totdat het moment daar is. Dat eist zijn tol nu.

Met tegenzin wil ze tijdelijk even de molensteen opzij leggen zodat we ernaar kunnen kijken. Ze kiest een grote steen op de hei als symbool ervoor. Wat heeft deze ervaring jou geleerd over jezelf is de vraag. Dat ik niet alleen ben, dat er een vuur in mij brandt waarmee ik mooie dingen kan doen waar ik zelf trots op ben en dat er een gevoel bestaat dat thuis heet. Naast boos, blij, bedroefd en bang is er nu ook een diepgeworteld gevoel van thuis zijn. Sinds ik wees ben, heb ik dat gevoel nooit meer gehad.

Ok. Ik vraag haar of ze grote kei wil meenemen naar huis. Misschien geeft dat een gevoel van thuis, ook in Nederland. Ze moet lachen en kijkt me gek aan. Nee, dat is natuurlijk veel te zwaar. Oh. Hoe zit het dan met Madagascar? Wil ze dat een ankerpunt van inspiratie, zingeving en geluk laten zijn of wil ze er graag mee gaan slepen?

Ze weet natuurlijk heel goed waar ik heen wil. En langzaam beseft ze dat zij er ook heen wil. Langzaam komt haar wil om te leven tevoorschijn. Die innerlijke vlam die aangewakkerd is daar, maar hier moet branden. Wil branden. Anders gaat het lichtje uit en blijft er leegte en depressie over.

1 week later belt ze me voor een spoedsessie. Sinds ze gevoelsmatig Madagascar heeft losgelaten is een andere enorme kans in het buitenland op haar pad gekomen. Ze wil komen praten over wat ze moet doen. Ze heeft 2 dagen om te beslissen. Ik neem haar mee naar de grote kei op de hei. Ik vraag haar wat ze weet. Niet wat haar hoofd zegt, maar wat ze weet als ze naar het symbool voor haar warme nest in Madagascar kijkt. Er is maar 1 antwoord en dat is dat ze gaat. Een nieuw avontuur in een nieuwe cultuur, maar met het vertrouwde vlammetje in haar buik.

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen