Superhelden gezocht

Puber

Gespannen en onderdanig loopt de puber die ik vorige week heb leren kennen op me af. Hij is in Nederland omdat zijn moeder hier woont met haar nieuwe verloofde. Zijn leven, hun leven zou er beter van worden was de verwachting. Tien maanden later is hij eenzaam, wantrouwig, boos en somber. Hij kan geen kant op en ondergaat de ruzies thuis en de eenzaamheid totdat hij op zichzelf kan wonen.
Nog anderhalf jaar en hij is volwassen. Dan kan hij eindelijk weg.

 

Langs het IJ

Deze informatie heb ik binnen 15 minuten verkregen. Vorige week tijdens de intake samen met zijn moeder zaten we binnen en zei hij bijna niks.
Vandaag, al lopend langs het IJ komen de wanhoop, de nachtmerries en de machteloosheid van deze jongeman voorbij. Als hij boos is dan loopt hij opeens sneller. Als hij over zijn enge nachtmerries praat vertraagt hij en komt dichter bij me lopen.
Groot, recht en vastbesloten is hij wanneer hij opmerkt dat “mannen ook gerust wel huilen. Ook al zijn ze stoer en hard. Dat hebben ze nodig om dingen te verwerken”.

 

Lachen

Na een half uur begint hij meer oogcontact te maken. En aan het einde van de sessie lachen we samen om de jeugdhelden van hem die hij allang was vergeten. Superman, Spiderman en andere mannen die anderen hielpen. De wereld mooier maakten. Dat wilde hij ooit ook. Er speelde een ontspannen glimlach om zijn mond terwijl hij het zich herinnerde. De gekooide boze puber waarmee ik op de pont stapte was even een jongen van bijna 17 jaar die praatte over dingen die veel voor hem betekenden.

 

Stap voor stap

Had ik deze informatie binnen kunnen krijgen? Waarschijnlijk. Had ik deze interactie kunnen verkrijgen door tegenover elkaar te zitten op mijn behandelkamer? Minder waarschijnlijk. Had ik al die veranderingen in zijn houding kunnen waarnemen en erop in kunnen spelen als we niet waren gaan lopen buiten? Nee.

Ik heb geen kant en klare oplossing voor zijn gecompliceerde thuissituatie.
Hij weigert nog steeds naar school te gaan. Maar hij voelt zich begrepen en wil praten over wat hem bezig houdt.
Stap voor stap, wandeling voor wandeling, kan hij misschien hier een minder eenzaam leven opbouwen. Lukt het hem om zijn eigen krachtbronnen aan te spreken als hij de kans krijgt. Kan hij het vertrouwen krijgen in een goede afloop en de drive om voor zichzelf op te komen wellicht terugvinden. Zoals zijn oude superhelden dat doen.
En al die opgekropte energie ondertussen lekker van zich af lopen.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov