Tag Archief van: buitenpsychologen

Dit is mijn boom, dit ben ik.


Zware thema’s
De vorige keer hebben we de wandeling moeten afzeggen. Het stormde en de takken vlogen ons om de oren.
Vandaag konden we de beloofde heidewandeling maken.

“Wat is het hier mooi! Zo puur en rauw!”. Zo begon ons gesprek.
De vorige keer hadden we een intake binnen gedaan en de thema’s die op tafel kwamen waren niet licht. Vandaag zouden we dat gewicht mee de heide op nemen. Maar er leek al een gewicht van mijn cliënte (Mieke) af te vallen zodra we begonnen met lopen. Terwijl we onze weg zochten tussen de mest van de hooglanders en boomwortels liepen we de mistige hei op.

We bespraken de gemaakte afspraken. Een slaapritueel ontwikkelen. Zoals veel mensen met burn-out was de slaap van Mieke niet meer wat het moest zijn. In de ochtend 1 taak en in de middag 1 taak uitvoeren. Maximaal. Boodschappen doen op de rustige tijden om minder overprikkeld te raken. En als ze een klusje deed, na 45 minuten een pauze van 15 minuten nemen. Of ze nu klaar was of niet.

 

Stem
Het was Mieke gelukt om beter te slapen. Ze merkte dat als ze naar bed ging zodra ze een beetje vermoeidheid voelde om 21.30, ze beter kon slapen dan als ze het rekte tot 23.30.

Grote winst. Pauze nemen en niet gelijk alle energie opmaken zodra ze het voelde bleek lastiger. Er was een stem die zei: ” Wat nou rust, werken moet je!”. Lui zijn was absoluut verboden en werd gelinkt aan rust nemen of rustig aan doen. Ik vroeg haar van wie die stem was. “Mijn vader”, was het aangeslagen antwoord.

 

Mijn boom
Er kwam veel verdriet vrij. We liepen en zij huilde. Totdat ze plotseling stopte en naar een boom wees: “Dat ben ik, dat is mijn boom”.

Nog meer gewicht viel van haar af. We spraken over de boom en niet meer over haar problemen.
“Die dode takken onderaan, dat zijn de zware dingen uit mijn leven. Ik heb ze niet meer nodig. Ik ben verder gegroeid. Kijk hoe mooi de boom verder gegroeid is. En zie je hoe vroeg de boom takken heeft ontwikkeld?. Al toen de stam nog klein was. Zo ben ik ook al heel jong volwassen geworden. Ik ben mijn eigen wegen in het leven gelopen”.

Ik vroeg Mieke naar haar verdriet. Waar was die gebleven? Het was er nog wel, maar het voelde minder pijnlijk. Ze liet het in die takken op de heide. De natuur wist er wel raad mee.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Van ideaal beeld naar verlangen

 

“Ik heb nog een aantal dingen te bespreken. Voor de rest lukt het steeds beter om minder te oordelen en meer los te laten. Dat geeft rust”.

Zo begon onze sessie op de heide. We zouden elkaar binnen treffen, maar de zon nodigde ons uit om te wandelen. “Wat een goed idee!” , zei mijn cliënt (verder genoemd Ton) toen ik hem bij de ingang van de heide de hand schudde.

 

Burn-out

Na een fikse burn-out en een re-integratie traject bij een ander bedrijf die niet tot vaste aanstelling leidde, kwam Ton gedesoriënteerd en somber bij me aan een aantal maanden terug. Zijn droombaan had hij op moeten geven nadat hij heel ziek was geweest.

Gewend om altijd door te gaan had hij zich laten bijscholen en was hij vol moed aan een nieuwe carrière begonnen. Totdat hij opgebrand thuis kwam te zitten.

De tijd was gekomen om verlies te verwerken en vanuit zijn gevoel weer nieuwe keuzes te maken op werkgebied. Hij had verstandelijk gekozen voor dit nieuwe bedrijf, maar rouwde eigenlijk nog om zijn verloren carrière. Dat blokkeerde hem in het kiezen van een nieuwe professionele richting. Dus, plek geven aan zijn rouwproces vervolgens herstellen van de burn-out klachten en een nieuwe weg inslaan. Dat werd de focus.

 

Meer rust

Een half jaar verder is Ton voor het grootste gedeelte hersteld. Hij kan meer rust voelen in het rouwen om de verloren baan en voelt de ruimte om zich te focussen op een nieuwe baan. Volgens zijn oude patronen, of het ego zoals ik het noem, moet de nieuwe baan voldoen aan een ideaal beeld. Ik vraag Ton om iets op de heide aan te wijzen wat dat ideaal beeld dan symboliseert. Hij wijst een grote, perfect gevormde boom aan.

“Dat is een boom die ik als kind zou tekenen” zegt hij. “Helemaal in evenwicht qua maat en vorm”.

De boom staat midden op de heide, dus het heeft het goed overzicht over wat er gebeurt.

“De andere bomen zijn ook mooi, maar die kun je niet helemaal zien. Ik wil graag goed kunnen zien hoe iets zit”.

 

Adelaar

Ik vraag hem of hij die boom zou willen zijn. “Nee”, is het antwoord. “Het ziet er perfect uit, maar is een beetje saai. Het staat daar maar en wisselt van bladeren elk jaar”.

“Ik wil een adelaar zijn”. “Vliegen door ruige bergen, vrij zijn, overzicht hebben en niet gebonden zijn aan 1 plek. Behalve mijn nest”.

 

Normaal gesproken vliegen er veel roofvogels boven de heide, maar vandaag zien we er geen. Dat merkt Ton ook op. Zijn adelaar is nog niet in zicht. Ik vraag: “Wat is er nodig om hem te voorschijn te laten komen”?.

Ton vertelt over de geluidsoverlast die hij ervaart van de buren. Dat is momenteel een groot probleem voor hem. We blijven symbolisch bij de adelaar en concluderen dat het nest nog niet op orde is. En zolang dat zo is, zal de adelaar zich ook niet vrij voelen om te vliegen, jagen, ondernemen. Hij moet eerst de basis waar hij zich veilig en ontspannen kan voelen verzorgen en stevig maken.

 

Focus

Ton weet wel dat hij niet gaat verhuizen terwijl hij nog geen baan heeft. We spreken af dat hij zijn eerste focus op zijn woonomstandigheden richt. En ook daarin zijn ideaalbeeld loslaat. Werken met wat er is. Wanneer er rust is, kan hij bewuster gaan genieten. Wanneer er geluidsoverlast is, richting een keuze maken.

Eerst maar eens blijven waar hij is en een eigen geluid maken. Op zijn plek blijven en een koptelefoon opzetten of even op stap gaan: een keuze maken. Actieve mindfulness noem ik dat. In het moment zijn en een beslissing nemen waar je achter blijft staan. Evalueren en opnieuw een keuze maken.

Niet in een ideaalbeeld blijven hangen, maar als een adelaar telkens de juiste thermiek voor zijn vleugels opzoeken.

 

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov