Tag Archief van: #burnout

Bescherming

0 Reacties

 

Wie beschermt jou eigenlijk?
Denk jij dan aan een persoon? Je ouders, je partner, je gezin, je vrienden?

De meeste mensen wel denk ik.
Vandaag stond deze vraag centraal tijdens mijn wandelingen met cliënten.

 

Het was niet mijn intentie om iedereen dezelfde vraag te stellen. Het ontstond.

Op de een of andere manier werkt dat soms zo tijdens mijn wandelingen. Is het de grootsheid van de natuur die uitnodigt tot zulke beschouwende levensvragen? Maakt het samen lopen van hetzelfde pad het makkelijker om moeilijke vragen te stellen en te beantwoorden? Of speelt hier het prachtige synchroniciteit concept van Jung een rol?

(voor meer info daarover zie www.nieuwetijdskind.com).

 

Hechten

We hechten ons aan mensen, dieren, spullen en plekken. Dat hoort bij onze sociale genen, we zijn tenslotte kuddedieren. Om een gemeenschap te vormen heb je hechting nodig, het is de lijm tussen mensen. Het is dan ook niet meer dan logisch dat we ons beschermd weten door bepaalde mensen in ons leven. En als die mensen wegvallen of er überhaupt niet zijn, dan is het overleven geblazen. Dan kunnen we ons kwetsbaar, eenzaam en ontheemd voelen.

Voordat onze beschermers wegvallen, denken wij dat het leven op zou houden als zij er niet meer zouden zijn. En wanneer dat toch gebeurt, ontdekken we dat het leven gewoon doorgaat. We hebben de keus om in die eenzaamheid te blijven zitten of ons af te sluiten voor de kwetsbaarheid. Of we kunnen elders naar bescherming zoeken.

 

Zingevingsvragen

Dit zie ik als een onderdeel van ons zingevingsproces in het leven. Om antwoord te krijgen op de vragen: “Wat doe ik hier?”, ” Wat is het doel van het/mijn leven?” “Wat heeft het allemaal voor zin?” enz. Vroeger voorzag de kerk mensen van antwoorden op deze vragen.
Tijdens het industrialisatietijdperk verloor de kerk die rol aan keiharde materie en aan de wetenschap. Opeens geloofde men alleen nog wat vastgehouden, gekocht of onderzocht kon worden. Evidence based mental health deed zijn intrede in therapieland. Als je maar een bepaalde techniek goed toepaste dan maakte je iemand weer beter.
Inmiddels wint de spirituele zoektocht van mensen ondersteund door een gezonde lifestyle van bewegen en gezond eten terrein op dit vlak. Als we gezond eten, voldoende bewegen en aan zelfontwikkeling doen dan worden we gelukkig(er).

Maar als mensen, ons gezin, gezond eten, yoga of spullen ons niet altijd kunnen beschermen, hoe zit dat dan? Als programma’s, instanties, carrières en geld ons niet gelukkig maken en de rust geven waar we naar zoeken.
Mogen we beschermd worden en gelukkig zijn misschien in een ander daglicht zien?
Niet het voorkomen van alle slechte dingen en pijn in ons leven, maar ons ondersteunen om die slechte dingen en die pijn te kunnen verdragen en verwerken? Geen kant en klare antwoorden en garanties, maar precies dat aanreiken wat we nodig hebben om ons eigen pad te lopen? Om niet verleid te worden tot wanhopige pogingen perfect te zijn of het juiste te doen volgens jezelf of anderen, maar te leren ontdekken wie je nou eigenlijk bent door dingen te doen en te ervaren wat jou blij maakt?

 

Gevoelig onderwerp

Kunnen we ons overgeven aan een ongrijpbare vorm van bescherming? Aan een soort liefdevolle aanwezigheid die er altijd is, weet wat goed voor je is en je nooit beoordeeld?

Maar wel stug datgene blijft aanbieden wat jij nodig moet ervaren om iets te starten, stoppen of veranderen. Voor veel van mijn cliënten is dit een gevoelig onderwerp. En het mooie aan gevoelige onderwerpen is dat eenmaal aangesneden, ze de mooiste juwelen prijsgeven van iemand. Er worden geheime overtuigingen gedeeld waar men zich niet snel over uit zou laten. En zo staan we dan niet meer stil bij alleen problemen of pijn, maar bij iemand zijn sprankje hoop, zijn hartewens, zijn innerlijke rijkdom. Met de nodige humor, omdat er altijd wel een bijna struikel of- glijpartij van mijn kant ingebracht wordt tijdens de wandeling.

 

Overgeven en vertrouwen

Dus hoe voelt dat nu voor jou? Het idee dat er iets is wat jou beschermt als al je andere bescherming in de soep valt? Iets waar je hulp aan mag vragen als je het echt niet meer weet? En dan alleen nog maar hoeft te luisteren, kijken en voelen. Bewust waarnemen. En dan kiezen en doen. Of juist laten.
Op de hei gisteren schaamde niemand zich ervoor eens goed bij deze vraag stil te staan.

Het mee te nemen naar huis en het maar een tijdje uit te proberen.

Overgeven, vertrouwen, hulp vragen en kunnen ontvangen. Want waarom zou je iets geloven wat je zelf niet hebt ervaren? Let op, het vergt wel dat je er open voor staat en het een paar weken elke dag probeert. Eigenlijk net als iedere andere training, medicijn of voornemen.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Helderheid en daadkracht kun je oefenen

Ik heb het geluk te wandelen voor mijn werk. En ik wandel met de meest interessante mensen. Al denk ik dat de niet-interessante mens niet bestaat.

Mijn eerste werkweek van 2018 begon met mistige wandelingen en heldere gesprekken. Verschillende verhalen, zelfde thema’s. Werken met wat het leven je aanreikt, een wankel evenwicht weten te bereiken, zelfzorg, maar ook durven leven en genieten. Hoe dan?

 

DE juiste beslissing?
Zelfhulpboeken in overvloed, theorieën te over en een hoofd vol overlevingsstrategieën. Om maar te zwijgen over de omgeving, de ander(en), die meningen en adviezen met je delen.
Het is verleidelijk om daar eindeloos over te filosoferen, te wikken en te wegen over DE juiste beslissing. Hoe voorkomen we toekomstige pijn? Hoe maken we geen fouten? Hoe winnen we van een tegenstander? of hoe voorkomen we verlies?
Het antwoord is simpel en staat je in eerste instantie misschien niet aan. Het antwoord is NIET. We kunnen de toekomst niet voorspellen of voorkomen, net zo min als we het verleden kunnen wijzigen. Als je voor het leven kiest dan kies je ook voor fouten, pijn en verlies. Niet om ze op te zoeken, maar om ze te verdragen als ze er zijn. Zodat er ruimte komt voor licht en luchtigheid, genot, rust, verbinding.

 

Geen strijd
En hoe verdraag je de pijn/twijfel/angst, zonder eronder gebukt te gaan? Door hier te zijn, aanwezig en gefocust. In onze maatschappij, waar mindfulness allang van een hype naar way of life is gegroeid, heb je de ruimte om deze vaardigheden te leren. Stel je voor dat er geen externe tegenstander is waar je het van moet winnen of kan verliezen? Ook die baas niet, die je kan ontslaan. En zeker niet je collega’s die een eigen cultuurtje gecreëerd hebben op het werk waar jij je niet thuis in voelt. Zelfs niet het gezinsleven wat je misschien soms zwaarder valt dan verwacht of gehoopt.

In het hier en nu is er geen strijd. Geen angstige of boze gedachten. Dat ontdekte ik voor de zoveelste keer samen met mijn cliënte op de heide van de week. In het hier en nu is alleen nog helderheid. Helderheid en daadkracht.

 

Doe de oefening in 3 stappen.
Wil je zelf ook die oefening proberen? Hier komt ie:

  1. Adem een paar keer in een uit. Als je het prettig vindt kun je ook even stil staan, je ogen sluiten en dan in en uit ademen.
    Denk aan die ingewikkelde, angstige of zorgelijke situatie. Voel wat dat beeld met je doet. Hoe voel jij je erdoor en waar in je lijf voel je dat? Schrijf het op.
  2. Haal weer een paar keer diep adem en adem je longen helemaal leeg.
    Kijk om je heen. Welke kleuren, vormen en dingen zie je? Als je stil stond, doe dit dan ook lopend. Je omgeving met aandacht bekijken. Richt je dan op je gehoor. Wat hoor je? Welke geluiden zijn meer op de voorgrond en welke zijn verder weg? Zet dan je neus aan het werk. Snuif de geuren op die je omringen. Je kunt ook wrijven aan een blad of een tak oppakken en de geur ervan ervaren.
  3. Ga dan weer terug naar die situatie. Visualiseer het weer en vraag jezelf hetzelfde af als dat je de hele tijd al doet. ‘”Wat moet ik ermee, wat moet ik doen, heb ik een fout gemaakt?”. En antwoord jezelf. Niet nadenken, gewoon het eerste wat bij je opkomt opschrijven.

Je hebt kans dat je automatische denkpiloot, je ego, even koffie is gaan drinken. Dat komt omdat jij met je omgeving bezig was en niet met je (eeuwige) dialoog met hem. En in die paar kostbare seconden kan je innerlijk weten/intuïtie de kans grijpen een antwoord te geven waar je echt iets aan hebt. Misschien lukt het niet de eerste keer niet. En de tweede keer ook niet. De aanhouder wint in deze. Maar daarover later meer… Veel plezier met oefenen!

 

De Buitenpsychologen 2018/Irina Poleacov

 

De weg naar behoeften

 

Naast het feit dat het best wel koud was op de heide, viel het me ook op dat er steeds meer mannen meewandelen. Een mannelijke cliënt noemde het tijd voor zichzelf: me-time. Dat werd bevestigd door andere mannelijke cliënten.

Samen stevig doorstappen, met aandacht voor het pad waarover we liepen, omdat het best glibberig was na al die regen.

 

man-vrouw

En is het nu heel anders voor mij als wandeltherapeut om met een mannelijke cliënt de hei op te gaan? Een beetje wel. Met mijn vrouwelijke cliënten wordt er meer gepraat. En dat voelt dan heel natuurlijk. Veel mannelijke cliënten merken op dat ze normaal niet zoveel over zichzelf spreken. Er valt ook vaker een stilte. Of we staan met regelmaat stil.

 

Nu is dit geen blog waarin de verschillen tussen mannen en vrouwen uitgemeten worden. Op het niveau van behoeften zijn we namelijk behoorlijk hetzelfde. De behoefte aan vrijheid, om nee te zeggen, om volledig jezelf te zijn en jezelf op de wereld neer te zetten. De behoefte om gezien te worden, erkend, gewaardeerd, geliefd. De behoefte aan veiligheid, fysiek en emotioneel.

 

Zelfde behoeften, andere vormen

Dat realiseerde ik me onderweg naar huis, na drie prachtige wandelingen. Zelfde route, andere vorm, zelfde behoeften.

Mijn eerste cliënt beleefde het bos als treurig. Later besefte ze dat die treurigheid als eenzaamheid voelde en van haar zelf was. Als we goed keken naar de interactie tussen de bomen die bijna al hun blad kwijt waren en hun omgeving, dan zagen we gemeenschappelijkheid.  Geen spoor van eenzaamheid. Het blad moest wijken voor de winter en ten behoeve van de wortelgroei die in de herfst optreedt. Wat aan de bovenkant dood en kaal uitzag was druk aan het groeien en oersterk onder de oppervlakte. Dat wilde cliënte ook voelen, kracht en verbinding.

 

Letting go

De tweede afspraak ging veel meer over het loslaten van het geconditioneerde zelf of het ego. Die stem die je onophoudelijk waarschuwt voor het gevaar van dingen anders doen dan het hoort. ‘Dan blijf je alleen over, dan vinden mensen je raar en wordt iedereen boos op je’. Maar als het leven zwaar wordt en je moet vechten voor je gezin en je eigen kwaliteit van leven, dan bied je die onaardige stem eerder het hoofd. Dan ben je bereid om al die angstgedachten los te laten en naar de kern terug te keren. ‘Wat heb ik nodig? ECHT nodig?’ Het antwoord was tijdens dit gesprek stilte en rust en het verlaten bos resoneerde volledig met die behoefte.

 

Stiltewandeling tot de kern

Ik sloot de dag af met een stiltewandeling. Een gesprek wat heel cognitief begon, eindigde midden op een open plek in het bos, luisterend naar de regendruppels. Naar de vogels en in de verte vliegtuigen. Daarna verliep het gesprek organischer, meer vanuit gevoel en kwetsbaarheid. Spijt kon uitgesproken worden, verlangens geformuleerd en verhalen uitgebeeld met behulp van de natuur om ons heen. In het donkere bos met de donkere bomen was het verlangen naar licht, openheid en vrijheid voelbaar. En de plek die het meest licht en open was, een zandvlakte, was door het toedoen van een hek met prikkeldraad, onbereikbaar. Confronterend en helder. Vooral omdat er verderop een poort in het hek zat wat toegang verschafte tot die open plek. De vraag was waar die poort zat in zijn dagelijks leven. En zoals altijd beantwoordde cliënt die belangrijke vraag zelf. Hij had al besloten om een deur dicht te doen in zijn zakelijk leven om weer toegang te krijgen tot datgene wat goed voelde voor hem. Tot het lichte en open gevoel. Tot de kern.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

De wereld veroveren

Een half uurtje te laat kwam mijn cliënt, verder Hidde genoemd, de heide op snellen.

Vele excuses later stapten we stevig over de verregende paden om warm te blijven.
Of om warm te worden voor mij dan, na een half uurtje wachten. Waarom dat geen punt is? Omdat ik lekker buiten ben. Ik heb de zon vele kleuren zien aannemen terwijl het achter de bomen zakte.
Een galopperend paard bewonderd en een schuilplek voor de wind gezocht. En voorbereid op een lastig gesprek.

 

Dood spoor
Hidde kwam 5 maanden terug bij mij in behandeling met de vraag of hij überhaupt een probleem had. Altijd een uitdaging en een valkuil om iemand geen probleem aan te praten. En helder te blijven over de behandelmotivatie. Toch was er lijdensdruk, Hidde wilde zijn verhaal kwijt en met een ander dan zijn (wijze!) echtgenote in gesprek.

Na 8 gesprekken, waarvan 3 op de heide, was de behandeling op een dood spoor gekomen voor mijn gevoel. We hadden naar zijn verleden gekeken, naar zijn drijfveren, zijn dromen, zijn klachten.
Hij wist heel goed waar zijn klachten vandaan kwamen, was bewust geworden van het keuzemoment waarop hij oude patronen kon doorbreken en toch veranderde zijn gedrag niet zichtbaar. Hoe nu verder?

 

Van leeg naar vol
Wij liepen en Hidde sprak. Hij verbaasde me. Ik had mijn observaties kenbaar gemaakt, hij had daar bevestigend op gereageerd. Maar zoals het zo vaak buiten gebeurt, waren er tijdens het lopen bepaalde inzichten bij hem ontstaan. Nieuw, verfrissend en eerlijk gezegd, ontroerend. Hij raakte me.

Terwijl we bijna op elkaar knalden omdat we beiden dezelfde diepe plas ontweken zei Hidde het volgende: “Ik besef dat ik hier als kind met je mee loop. Een kind dat op zoek is naar een luisterend oor, naar serieus genomen worden, gerespecteerd en erkend in zijn beleving. Toen ik bij jou kwam, was dat emmertje leeg. Als kind heb ik dit niet gekend. Tijdens onze gesprekken en discussies is mijn emmertje volgelopen. Ik voel me gezien, gerespecteerd en bevestigd. Ik heb de begeerde toestemming om te mogen zijn wie ik ben. Nu voelt het alsof ik het huis uit ga. Ik ben klaar om de wijde wereld in te trekken en te doen wat bij me past”.

 

Mogelijkheden
We hadden een paar keer gesproken over zijn innerlijk kind. En hoe die zich verhield tot zijn volwassene ik, met alle gevolgen van dien. Tijdens dit gesprek werd me duidelijk wat als een dood spoor aanvoelde. Zijn innerlijke kind, het kleine ik wat we allemaal ergens diep van binnen hebben, was eraan toe om te wereld te veroveren. Dus was er een probleem? Nee, met een voller emmertje zijn er alleen nog mogelijkheden. En tijdens onze laatste wandeling op de hei, werd dat gevoel geboren en gevoed.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Moeder & Dochter

“We zijn een beetje vroeg hoor, dus we gaan alvast wandelen”.

Mijn cliënt, ik noem haar verder Rosa, en haar moeder genoten al van de natuur terwijl ik nog even wat klusjes afmaakte. Zo begon onze wandeling afgelopen week. Niet wachtend in de wachtruimte, maar zelf de omgeving verkennen en ontspannen.

 

Afstand overbruggen
We hadden een dubbele sessie ingepland, want er was veel te bespreken. Anderhalf uur om kilometers afstand, generatiekloven en culturele verschillen te overbruggen.

De moeder van Rosa woont met de rest van het gezin in het buitenland, terwijl Rosa al langer dan een decennium zichzelf redt in Nederland. Met haar vader waren al de nodige misverstanden en verwachtingen besproken en een nieuwe focus afgesproken. Nu was met moeder de cirkel rond.

Zoals ik in het vorige blog al noemde, in mijn beleving maken wij deel uit van een geheel.

Een systeem. Ons lichaam is een systeem, relaties zijn een systeem, het gezin is een systeem, de maatschappij, een land, een continent, de aarde. Allemaal systemen. Een systeem werkt zo goed als zijn organen verbonden zijn. Neemt iedereen in een gezin zijn natuurlijke rol aan in verbinding met de anderen, dan is er rust. Het gezin functioneert, de gezinsleden ontwikkelen zich gezamenlijk en afzonderlijk en er is een balans. Tussen openheid en privé, tussen verdragen en grenzen stellen, tussen loslaten en  bijsturen.

 

Bekende rollen
Terwijl we met zijn drieën op pad zijn, neemt Rosa een voor haar bekende rol in. Ze uit haar onvrede en boosheid en daagt moeder uit om te reageren. Ik loop daarbij in het midden om te kijken wat dat oplevert in de interactie. Moeder overdenkt haar reactie terwijl ze welbedacht haar voeten neerzet. Ze is een wandelaar in hart en nieren zoals ze zelf vertelde.

Haar reacties zijn net zo kalm als haar voetstappen. Ik neem de rol van vertaler in hun gesprek aan. De behoeftes van dochter vertalen naar Rosa zelf en checken bij moeder hoe zij dat ziet. En andersom. Telkens van verwijten naar behoeften bewegen.

Van verwachtingen naar verlangens.

De wandeling verloopt speels omdat we soms achter elkaar moeten stappen op een smal heidepaadje. Als vanzelfsprekend komen de dames aan mijn weerszijden lopen. Dit lijkt de meest veilige opstelling te zijn.

Mocht het gesprek vastlopen, dan kan ik dit als een ingang gebruiken. Maar dat is helemaal niet nodig. Het gesprek verloopt organisch, net als de wandeling. Soms komen moeder en dochter letterlijk en figuurlijk dichter bij elkaar en soms is er weer een gids nodig. “Welk paadje nu?”. “Oh, zijn we hier al?!”. Ze leunen volledig op mijn oriëntatie en begeleiding. En die overgave is nodig om de weg te vinden door het natuurgebied, maar ook in hun relatie.

 

Herkennen, erkennen & verdragen
Er wordt geluisterd naar elkaar, er wordt gekeken naar de schoonheid van de natuur om ons heen, er wordt in mest gestapt en de moeilijke thema’s worden voor elkaar besproken en opgeruimd.

We sluiten de wandeling af met de conclusie: ” Wij zijn zelf verantwoordelijk voor onze behoeften. Om ze te herkennen, erkennen en verdragen”. Dat betekent dat kinderen behoeften hebben naar hun ouders toe die de ouders niet voor ze vervullen. En andersom. Als je daarover met elkaar kan praten, het liefst tijdens een wandeling :-), dan kun je het wellicht accepteren en loslaten. En anders is er altijd wel een Buitenspycholoog die met je mee kan lopen en even je gids kan zijn.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Gebroken takje…

“Zien we elkaar op de heide?” Zo begon ons gesprek vanochtend. Goed gekleed, loopschoenen aan en thermoskan thee mee.

Op koude dagen is dat voor beide gesprekspartners een welkom opwarmertje.

 

Oud trauma
Cliënte, fictieve naam Rebecca, loopt al een tijd met me mee. Verschillende thema’s hebben de revue gepasseerd, meerdere lagen hebben we aangeboord en tijdens de laatste drie sessies zijn we bij een jeugdtrauma aangekomen.

Dat gebeurt vaker tijdens mijn trajecten. Zodra we gaan wandelen, worden zware onderwerpen opeens bespreekbaar(der). Als ik dat check bij mensen, dan vertellen ze dat het gezamenlijk wandelen een soort nodige luchtigheid brengt om alles te bespreken. “Binnen komen die muren zo op me af en voel ik me zwaar en opgelaten als ik dit bespreek”, is 1 van de opmerkingen die ik hoor.

Rebecca had nooit gedacht weer over dit trauma te praten. Ze was er al eerder succesvol voor in behandeling geweest, maar lijkt nu een nieuwe ronde van verwerking in te gaan. Haar lichaam is verkrampt en pijnlijk en smeekt om loslaten en ontspannen. In het hier en nu. Ze weet eigenlijk al wat er speelt en ze weet ook al wat ze moet doen. Maar ze is ook zo gewend aan de vicieuze cirkel van angst, vermijding en pijn. Het verlangen naar warmte, liefde, veiligheid en rust, een basisverlangen van ons allemaal, wordt door haar lichaamsgeheugen geblokt.

Haar verdedigingscentrum, het ego, blijft vasthouden aan de eenzaamheid, onveiligheid en stress die zij en haar lichaam gekend hebben.

 

Anders bekijken
Wat doe je dan? Als je het allemaal al weet? Wat het probleem is, wat je zou moeten doen en denken. Dan maak je een wandeling. Alleen of met een therapeut. Je zet het allemaal op een rijtje. En je kijkt om je heen.

Dat deed Rebecca ook toen haar oog op een boom viel. Tussen de honderden bomen die er op en rondom de heide staan, zag zij deze boom. Hij stond daar maar met een mooie ronde kroon te staan. Het beeld van perfectie voor Rebecca. Zo zou zij eruit willen zien. Zelfstandig en fier, een trots geheel. Maar zo ziet zij zichzelf niet. Dit is haar fantasieboom, haar ideale ik.

We bekijken de boom van dichtbij. De onderste takken zijn heel dicht bij de grond. De andere takken groeien in alle richtingen. Net als zij. Geïnteresseerd in veel dingen in het leven, veel gedaan en uitgeprobeerd. “Toch breken mijn takken als iemand daar te hard mee omgaat”, merkt Rebecca op. Ik wijs haar op de gebroken takken van de boom. Die had ze niet eens gezien. ” Wacht even, die boom zit daar natuurlijk helemaal niet mee! Ik zou verwachten dat de boom al zijn takken zou laten zakken als iemand 1 tak breekt. Maar dat is niet zo! Dus dat hoef ik ook niet te doen. Als iemand 1 takje van me breekt dan hoef ik mijn kroon helemaal niet te laten zakken natuurlijk. Dan mag ik rouwen om het gebroken takje en weer doorgroeien, doorademen en blijven staan”.

 

Alleen NU
We lopen even verder in stilte. Er gaat veel door Rebecca heen, dat is voelbaar. Ze vraagt zich nog 1 ding af. “Maar wanneer kan ik dan eigenlijk beginnen met loslaten, veilig voelen en verbinden?”.
Het antwoord is nu. Er is geen ware reden om niet direct te beginnen met nee zeggen tegen iemand die over je grenzen gaat. Er is geen perfect moment wanneer iedereen er goed voor zit en lekker in zijn vel zit. Er is alleen nu. Als je je meer wilt voelen dan het gebroken takje, dan moet je gaan staan. En je gehele kroon tonen. De boom is geboren om precies dat te doen. En jij ook!

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Twee stadse dames

 

Ook wandeltherapeuten houden van wat tijd voor zichzelf.

En deze keer diende de herfstvakantie als ruimte voor inspiratie. Niet op de heide of op het strand, maar in de stad.

 

Boekarest & Amsterdam
Boekarest is een enorme stad met lange lanen en grote parken, maar ook met vastgelopen verkeer dus wandelen is je beste vervoermiddel.

Al wandelend worden de plaatselijke lekkernijen verorberd en de laatste nieuwtjes uitgewisseld met vrienden.

Toch is het anders deze keer…

Monumentale panden met kogelgaten in de gevels, de gehaaste bevolking en de stroom aan auto’s lijken opeens deel uit te maken van een geheel.

En daarmee verandert mijn beleving van de stad radicaal. In plaats van allerlei losse onderdelen te zien waar ik me aan kan storen, beleef ik de stad als een levend en ademend organisme. Sommige organen van dit organisme functioneren wat beter dan anderen, maar toch klopt het allemaal binnen het gehele plaatje.
Al wandelend en mijmerend bedenk ik me dat ik mijn geliefde Amsterdam ook als een organisme of zelfs persoon kan zien. Waar Boekarest een omvangrijke, trotse maar verwaarloosde dame is die smacht naar wat positieve aandacht, voelt Amsterdam meer als een eigenzinnige, maar warme dame die zich openstelt zonder haar eigenheid te verliezen.

 

Waarnemen verruimen
Allemaal mooi en wel, maar waar komen opeens deze belevingen vandaan? Daar hoef ik niet lang over na te denken. Door het wandelen buiten. Zoals eerder beschreven heeft het wandelen en wandeltherapie veel voordelen. Waaronder ook bewustzijnsverruiming en verbinding ervaren.

Even in het kort: bewustzijn is wat we waarnemen van de buitenwereld en van onszelf. Zowel fysiek, als psychisch, emotioneel en geestelijk.
Tijdens de wandeltherapie wordt de omgeving actief betrokken bij het gesprek. De waarneming wordt als het ware verruimd en verbonden met de omgeving.
Daarnaast zijn er onbewuste waarnemingen zoals de temperatuur, de wind, zon en schaduw, hoogteverschillen in het terrein en nog veel meer.

Als cliënt ben je dan niet alleen maar aan het verwerken wat er besproken wordt, maar ook onbewuste input wordt vanzelfsprekend meegenomen. Mensen vertellen me dat ze zich energieker voelen na een sessie buiten, terwijl we toch veel bespreken en ook nog veel meemaken tijdens het lopen. Ze voelen zich verbonden met de omgeving en ook met zichzelf. Inzichten, acceptatie en verwerking zijn opeens binnen bereik. Alsof het verzet tegen verandering door het fysiek bewegen ook in beweging komt. En minder nodig lijkt.

 

Zonder oordeel
Terugkomend op de bewustzijnsverruiming en de beleving van de omgeving om je heen als een groot organisme waar je deel van uit maakt. Probeer het zelf ook! Terwijl je door een bos wandelt of over het strand loopt. Voel de aarde en bladeren onder je voeten. Hoor de wind met hoge snelheid langs je oren suizen. Raak eens een boom aan tijdens het passeren en word je bewust van de schors. Is het glad of ruw? Pak een hand zand en laat het door je vingers glippen. (Let wel op de windrichting! :-).

Oneindig veel mogelijkheden om actieve meditatie toe te passen ofwel gewoon in het hier en nu te zijn. Waarnemen en niet oordelen.

Zo ben ik begonnen. In de natuur. En nu ervaar ik die verbinding met de omgeving overal.

Ook in een drukke stad! Stap voor stap, zandkorrel voor zandkorrel, wandeling voor wandeling. En dat gun ik iedereen.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov