Tag Archief van: verzachten

Wat de natuur vindt van perfectie

0 Reacties

En wat is het verschil tussen perfect en precies goed?

 

 

“Misschien moet ik het bewaren tot volgend jaar”.

 

Lenteherinnering

Het nestje is verlaten. De kleine kunstenaar die het gemaakt heeft, stelt mijn aanwezigheid 3 keer per dag niet op prijs. Zij (of hij) vliegt elke keer dat ik de stal binnenloop net niet tegen mijn gezicht. Ik houd afstand, doe zachtjes, het mag niet baten.

“Durf ik te kijken?” Ik moet wel, ik heb de halstertouw nodig en het nestje is precies in de ronding ervan ingebouwd. De natuurlijke balans van het bouwsel treft me. Buitenkant is stevig, gevlochten takjes houden de boel bij elkaar. Binnenin is een heerlijk zacht bedje gemaakt van paardenhaar en veertjes. Welk eitje wil nu niet in dit nestje liggen?

 

Perfecte natuur

Maar nu terug naar de perfectie. Wat heeft dat te maken met psychologie en met ons als mensen? Marjon Bohré heeft hier een mooi boek over geschreven, De Perfectieparadox. Terwijl ik het lees komt het nestje weer bij me op. En vraag ik me als overtuigd Buitenpsycholoog af wat de antwoorden van de natuur op perfectie zijn. Doet natuur wel aan perfectie?

Als ik de verhalen van mijn cliënten langs ga, moet ik concluderen dat perfectie vaak een drempel vormt en soms een monster is. Het levert onzekerheid, jaloezie, tekort, apathie en stress op. Wanneer zou perfectie in ons systeem geslopen zijn? Op school, op ons werk en in onze gedachten? Wanneer is het zelfs een deugd geworden die synoniem staat voor hard werken, topresultaten en schoonheid?

 

Controlefreak doet aan goed genoeg

Als herstellend controlefreak en perfectionist heb ik mijn leven steeds meer in kunnen delen volgens het ‘goed genoeg’ en soms ‘precies goed’ principe. Het is een dagelijks aandachtspunt die goed van pas komt in de gesprekken in de natuur. De natuur laat met elke stap zien dat perfect niet bestaat. Er is geen enkele rechte lijn te bespeuren, geen boom zonder dode takken en geen levend organisme zonder het vergane equivalent. Samen ontdekken wat er misschien niet perfect is maar wel in evenwicht, doet veel voor mensen. Misschien mogen ze van zichzelf streven naar dat evenwicht in plaats van een ‘picture perfect’. Wat is daarvoor nodig? Misschien prikken ze zelfs de illusie van perfectionisme door en zien het wanhopige mechanisme ervan. Een falende en rigide coping om met de grilligheid van het leven om te gaan.

 

Ik stem voor de oplossing van de natuur hierin. Weg met perfectionisme, welkom evenwicht. Ik ben niet perfect, maar goed genoeg. Hoe klinkt die als je het hardop uitspreekt? Als je net zo oplossingsgericht als de natuur te werk gaat? Meer doen van wat werkt en minder doen van wat niet voor jou werkt.

 

Ach en het nestje? Die bewaar ik om me te herinneren aan de lente, natuurlijk evenwicht en mijn hardwerkende gevleugelde buur.

 

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

 

Van de knoop in de knop

0 Reacties

 

 

 

De buitenkraan is ontdooid, je kan weer racen op je mountainbike en zonder skibroek de deur uit. De vogeltjes fluiten, het is langer licht en er hangt een zachtheid in de lucht. Lente! Ken je dat gevoel?

 

Je voelt meer energie, maar ook onrust. Hoe lang nog? Hoeveel koude dagen hebben we nog te gaan? Om dan te beseffen dat we nog maanden te gaan hebben voordat we een beetje van lente mogen spreken.

 

Het voorjaar staat voor een nieuw begin, nieuwe kansen, voor groei. Betekent zin in de lente dan zin in het nieuwe en ongerepte? Bomen vol knoppen van beloften en mogelijkheden? De toenemende warmte van de zon? Energie in de natuur die volop tot leven komt en energie vanbinnen om van alles te doen?

 

Versnellen, dat is wat lente met zich meebrengt. Alles wat in de winter onder de grond of in slaapstand boven de grond leefde loopt weer uit. Voorzichtig, maar vastberaden om alle zonnestralen en voeding te benutten die voorhanden zijn. Waarom is het aan het begin van de winter fijn om te vertragen en naar binnen te keren terwijl het einde van de winter maar niet in zicht lijkt te komen?  De wens om door te spoelen naar het voorjaar lijkt op te spelen zodra er een warme en zonnige dag zich aandient.

 

Mooie tijd om je af te vragen of je wel voldoende naar binnen bent gegaan. Heb je de tijd genomen om te reflecteren op het afgelopen jaar? Heb je voldoende rust genomen om energie te hebben voor het voorjaar? Welke wortels, vertakkingen en relaties heb je afgestoten of dien je te snoeien voor de groei?

 

Hoe verleidelijk het ook lijkt om een aanloop te nemen en bij de eerste zonnestraal uit te schieten, het is nog te vroeg. Het is tijd voor vertraging, pas op de plaats maken, vertrouwen dat de lente komt. Wetend dat wachten op het juiste moment de kans op gezonde groei vergroot.

 

Lisa staat te popelen om aan de slag te gaan en haar net ontdekte hoogbegaafdheid te ontplooien. Ze heeft zich net aangemeld voor wandeltherapie. Na een leven lang struggelen met het gevoel van anders zijn gevolgd door vele diagnoses, heeft ze een knoop doorgehakt. Het is tijd voor opbouwende gesprekken. Zelfvertrouwen en zelfwaarde. Het is tijd voor groei.

 

Haar lichaam vertelt een ander verhaal. Een verhaal van vermoeidheid en tegelijkertijd de hoogste staat van paraatheid. Hooggevoeligheid dat overgegaan is in reactiviteit, zowel fysiek als emotioneel volgt op elke prikkel een intense reactie. Een biologisch en psychologisch systeem dat snakt naar de rust van de herfst en de winter.

 

Loslaten van alles wat niet meer nodig is en oogsten wat ze gezaaid heeft is in volle gang. Nu die rust nog. De verstilde landschap die we een tijdje terug in Nederland hadden. Ogenschijnlijk levensloze oppervlakte, bruisend van het leven en de potentie onder de bevroren bovenlaag. Popelend om te ontkiemen, maar vol geduld.

 

Lisa maakt nu de transitie naar verstillen en reserves opbouwen. Naar een lichaam en geest die in balans geraken en weer prikkels kunnen verwerken. Gevoed door nieuwe kennis over hoogbegaafdheid met alle voor- en -nadelen die erbij horen. Elke wandeling weer een stukje dichterbij de ontluikende lente, van binnen en van buiten.

 

 

 

 

 

 

 

Door Irina Poleacov geschreven voor De Buitenpsychologen

Genade? Natuurlijk.

0 Reacties

 

Na een paar weken van veel informatie en veel onzekerheid, voelen wij ons overspoeld. Hebben jullie dat ook?

 

Wij hebben voor onszelf, in de natuur, deze inzichten gevonden. Die willen we graag met jullie delen.

 

# 1 : Genade en gemeenschap. Lief zijn voor jezelf en lief zijn voor een ander. Leg de lat niet te hoog. Zoek verbinding en troost bij elkaar. Ook als je gezond bent of niemand verloren hebt. Slow down. Dieren in de wildernis blijven bij elkaar om gevaar het hoofd te bieden. Bomen vormen families die elkaar voeden en ondersteunen in moeilijke tijden.

 

# 2: Veerkracht en vertrouwen. Wij als mensheid kunnen dit. Deze lastige tijd dragen. Zoals de natuur verlies lijdt, zo lijden wij nu ook verlies. Wij zijn natuur. Het houdt ons echter niet tegen om te groeien en te evolueren. Met vallen en opstaan. Vertrouw op je eigen natuurlijke veerkracht.

 

# 3 : Moed moet.? Moedig zijn kunnen we leren. Je doet jezelf tekort als je denkt dat sommige mensen moediger geboren worden. Ook jij kunt moed leren. Praten over wat je bezig houdt is moedig. Delen dat jij je kwetsbaar voelt is moedig. Aangeven dat je het ook niet weet is moedig. De natuur kan daarin een groot voorbeeld zijn. Elke lente gaan jonge vogels hun nest uit, komen er knoppen aan een boom, breken vlinders uit hun cocon. Zonder te weten hoe het verder gaat.

 

# 4 : Overgave. Het leven doet. Ook al lijkt het zo maakbaar, at the end of the day, hebben we weinig te zeggen over wat ons te wachten staat. We hebben de keuze om te vechten en te vluchten òf om mee te bewegen. Aansluiten. De lente neemt zijn tijd, want in de nacht kan het nog vriezen. Alles in de natuur geeft zich over en wacht het juiste moment af.

 

# 5 : Bigger picture. Een crisis van deze omvang hebben de meesten van ons nog niet meegemaakt. De mensheid als geheel heeft eerder met dit bijltje gehakt. We’ve been down this road before. Evolutie heet het. De natuur weet wel raad met een flinke crisis. Hoe? Door genade, veerkracht, moed, overgave en the bigger picture te tonen en te volgen.

 

 

 

 

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

contact@debuitenpsychologen.nl