Gewoon even loslaten

Gewoon even loslaten

Terwijl de wind en de regen me om de oren slaan fiets ik naar mijn groene kantoor. Na een rommelige ochtend met mijn puber, stallen uitmesten, een lekke band en gierende overgangshormonen weet ik niet of de storm van binnen onder doet voor de storm die mijn fietstocht uitdagend maakt. Eenmaal aangekomen op kantoor, blijkt de hei verlaten. Mooi, dan heb ik even 5 minuten voor mezelf, om met behulp van de herfststorm te reguleren. Ik weet precies waar ik langs wil lopen, daar staat mijn lievelingsboom en die wil ik altijd even gedag zeggen, zeker op dagen als deze. Terwijl ik erheen loop moet ik denken aan wat cliënten vaak tegen me zeggen. Dat ze voelen dat de wind hun problemen en angsten mee kan nemen, tenminste net genoeg dat ze het weer zelf kunnen dragen. Ik stel me voor dat de wind die nu recht in mijn gezicht brult mijn irritatie van me afwaait en omdat ik op sommige momenten bijna uit balans raak van de windkracht, moet ik om mezelf lachen. Er is weer ruimte voor humor en zelfspot. Top, nog 4 minuten over om te genieten. En dat doe ik ook terwijl de regen de rest van de spanning en stress van me afspoelt.

Een paar minuten voor de afgesproken tijd sta ik met een frisse blik te wachten op mijn afspraak. Mijn cliënt, een vrouw die zich na een eerder traject opnieuw heeft aangemeld, komt dapper aangelopen, goed ingepakt in een regenjas en regenlaarzen. Zij kan zichtbaar nog een beetje windkracht en relativerende regendouche gebruiken. Maar ze is er! Terwijl ze nauwelijks meer de deur nog uitkomt.

Ons vorige traject was meer coachend geweest en gericht op omgaan met Nederlandse collega’s en de Nederlandse cultuur als je zelf uit een andere cultuur komt. Deze keer is het helaas minder onschuldig en zijn onderwerpen als “victim blaming” en “sexual predator” het hoofdonderwerp. Het eerste stuk van onze wandeling is gevuld met haar verhaal over wat er gebeurd is en veel tranen. Verdrietige tranen, maar ook veel woedende en machteloze tranen.

Sinds #metoo is er wel meer bewustzijn rondom het subtiele en verborgen seksueel geweld richting vrouwen, maar ik verbaas me er nog steeds over hoe slecht mensen ermee om weten te gaan. Zowel de slachtoffers als de omstanders. Het roept nog altijd een groot gevoel van schaamte bij mijn cliënten en een grote mate van woede bij mij op. Dat maakt het extra fijn om dit gesprek buiten te voeren en dat merkt mijn cliënte ook op. Het lucht haar op om de lading letterlijk van zich af te gooien tijdens het lopen, om me even niet aan te hoeven kijken tijdens het vertellen zodat ze eerst op verhaal en adem kan komen voordat ze toe is aan de volgende stap met mij.

Op haar werk wordt ze vooral gestimuleerd om eroverheen te stappen, want de dader is niet meer in dienst, dus het is klaar. Maar dat kan ze niet, zegt ze. Ze kan het niet gewoon even loslaten. Maar hier buiten, terwijl haar gezicht doorweekt is van de regen en de tranen, voelt ze zich weer een beetje normaal. Alsof er iets van haar afvalt en ze “gewoon zichzelf is” geeft ze aan. De natuur is de natuur, de regen en wind zijn gewoon regen en wind, alles gaat hier zoals het altijd gaat en het is altijd kloppend. Dat stelt haar gerust, alsof de natuur laat zien dat je als het stormt beter je blaadjes los kan laten, omdat het tijd is om een andere fase in te gaan. Ze kan nooit meer terug naar wie ze was hiervoor. Hierbuiten voelt ze opeens de enorme woede die haar leven beheerst al weken ombuigen naar iets anders. Ze noemt het zelf “kracht om nee te zeggen”. Na een leven lang van pleasen en aardig gevonden willen worden voelt ze nu eindelijk hoe lekker het is om nee te kunnen zeggen zonder schaamte en zonder uitleg.

We nemen afscheid met een fris hoofd en een opgeluchte glimlach. Dankbaar voor de herfststorm gaan we beiden weer ons eigen leven in, klaar om de klussen te klaren die op ons wachten.