De meeste sessies beginnen met een vraag en eindigen idealiter met een antwoord. Of een plan en op zijn minst een voorstel. Deze sessie doet meteen anders aan en niet alleen omdat de cliënte woedend aan komt lopen.
We hebben eerdere sessies besteed aan de hoog oplopende emoties die cliënte haar hele leven al kent en die nu problemen geven op alle fronten. Er is ook iets in de natuur gaande wat ons beiden opvalt. In eerste instantie stuift ze me voorbij en slaat het bekende pad op, die kiest ze vaak tijdens onze gesprekken. Ik loop rustig achter haar aan, kies ervoor mijn tempo niet op te voeren. Als ze 30 meter verderop stilstaat komt dat niet doordat ze me inmiddels ver achter zich heeft gelaten. Ze kijkt naar boven en als ik haar blik volg zie ik een enorme donkere wolk met verderop een stuk blauwe lucht en zonlicht. Als ik haar eindelijk ingehaald heb zie ik dat ze rustiger ademhaalt, dat haar schouders wat gezakt zijn en de mondhoeken richting een verbaasde glimlach gaan. We blijven in stilte naar boven kijken totdat ze een paar keer zucht en ik de ruimte voel om te vragen wat ze ziet.
“Zie je die dreigende wolk boven ons hoofd? Zo groot, maar niet oneindig? En zie je ook dat stukje blauw en licht verderop? Dat dus. Zo voel ik me nu en ik kan me bijna niet voorstellen dat ik me ooit zo licht en luchtig zou kunnen voelen”. Ik vraag haar wat ze wil doen nu, wat wil haar lichaam doen? “Ik wil aan dit gevoel, deze fase, deze wolk ontsnappen. Ik wil rennen!”. Ik vraag haar of ze alleen wil rennen of samen. Samen is het antwoord. We rennen zo hard als we kunnen, maar de wolk blijft boven ons hangen. Buiten adem stoppen we en cliënten barst in lachen uit dat vervolgens uitmondt in keihard huilen. Ik kijk om me heen of we nog steeds alleen zijn, zodat zij de ruimte kan geven aan haar verdriet. Op wat hardlopers in de verte is er niemand te bekennen dus we hoeven niet van dit pad af te wijken naar een meer afgelegen plek.
Door de tranen heen komt weer een glimlach tevoorschijn. “Ik ontkom er echt niet aan hè?! Hoe hard ik ook werk, wat ik ook doe, dit is het voor nu”. Ik vraag haar of we echt alles uitgeprobeerd hebben om even onder de wolk vandaan te stappen. Ze kijkt me verbaasd aan en als ik naar boven kijk volgt zij mijn blik deze keer. De wolk blijkt vanuit stilstand bezien best snel voorbij te waaien en langzaam dringt het tot haar door. “Stilstaan, stil zijn en observeren. Vertragen, niks doen, overgeven”. Haar ogen zijn groot van verbazing, terwijl ze deze woorden uitspreekt alsof ze ze voor het eerst proeft. Ik haal mijn schouders op en ze barst in lachen uit. “Is het dan echt zo simpel?” vraagt ze.
Soms wel, soms niet. Maar kunnen uitzoeken wat wel werkt vergt durven experimenteren outside the box. Zelf is ze geneigd te rennen en hard te werken om obstakels te overwinnen. Cognitief lukt het haar nauwelijks om een andere keuze te maken dan wat ze altijd heeft gedaan. Maar nu dat ze fysiek geconfronteerd wordt met de keuze kan ze niet anders dan de andere kant op gaan. Sneller dan de wolk kan ze niet, haar hele lichaam vertelt haar dat ze moet stoppen met rennen en de andere kant op moet gaan of stil kan staan totdat het aan haar voorbij trekt. Dit overweldigende gevoel maakt haar eerst boos, daarna verdrietig en tenslotte hervindt ze haar humor, legt ze uit als ik haar vraag me mee te nemen op haar emotionele reis. Of de 5 G reeks zoals we eerder besproken hebben.
“Weet je wat me nu opeens opvalt terwijl we zo samen teruglopen? Ik weet niet eens hoe we hiernaartoe gelopen zijn, verblind door de woede heb ik deze eerste lentetekens gemist? Terwijl het mijn lievelingsseizoen is. De krokussen, de knoppen aan sommige bomen en de zachtheid van de wind op mijn huid. De kilte van de winter is nergens te bekennen op dit moment, op dit moment is alles goed, de lente is in aantocht. Zou ik dit gevoel overal mee naartoe kunnen nemen?”
Er zijn nog geen reacties op dit artikel
